Alleen in het paradijs

Ik wil graag de mensen bedanken die ons voorzien van tips over wat we allemaal kunnen zien. Vandaag gaat de dank vooral naar mijn oud collega die gezorgd heeft voor alle reisboeken op mijn e-reader.

We hebben een dag over. We hebben natuurlijk alle dagen over, maar vandaag hebben we niets op de planning staan en ook geen idee wat we kunnen doen. Ik open mijn e-reader met reisgidsen en zie ergens een regeltje over een canyon. Schijnt mooi te zijn met weinig toeristen. Diann kijkt op haar kaart en ziet ergens in de canyon een waterval. Zwembroeken mee en we gaan die kant op.

Na 20 minuten rijden dienen we af te slaan. Een onverharde weg met nog meer kraters dan normaal. Deze kan ik zeker niet allemaal ontwijken. “Hoe ver is het nog?” “3 kilometer.” Drie kilometer is nog te doen. Heel langzaam schuifelen we vooruit. Bij de ingang van de canyon staat zowaar een huisje met een slagboom. Voor dit park dienen we allebei ongeveer anderhalve euro te betalen. De man zegt nog veel meer tegen ons, hetgeen we niet verstaan. Hij probeert het vervolgens in het engels. We halen er uit dat we de auto hier kunnen neerzetten, 25 treden naar beneden moeten lopen en dan 200 meter naar links.

Op de 25 treden naar beneden komen we de enige twee andere toeristen van de dag tegen. Zij zijn op de terugweg en geven aan dat het 725 treden zijn. Zij konden waarschijnlijk wel Spaans. Het pad wordt een stuk minder na de trappen, maar we zijn zeker niet van plan terug te gaan. Dat blijkt een goede keus te zijn, want na tien minuten komen we bij een prachtige waterval. Er is verder niemand. Als Adam en Eva zijn we in het paradijs beland. We gaan rustig zitten en eten samen een sinaasappel.

Het water ziet er aanlokkelijk uit en ik wil gaan zwemmen, maar ben na ons vorige avontuur een beetje bang voor krokodillen. Volgens mij is het ongegrond want we kunnen hier in de buurt zwemmen, ik heb een bordje zien staan. Alleen neem je het risico, als mijn been er wordt afgebeten wordt de rest van de reis zo lastig. Niet zo bang zijn. Ik besluit er in te duiken en ben net vijf meter van de kant als Diann nog een duit in het zakje doet. “Je ziet die beesten ook niet onderwater he” Ik kijk om me heen en zie ze inderdaad niet. Ik schrik me kapot en zwem als een bezetene weer terug.

De rest van de ochtend en een groot deel van de middag zitten we bij de waterval. Een boekje lezen en een broodje eten. Als je het warm krijgt spring je onder de waterval en laat je je door de zon drogen. We blijven er tot de zon de canyon verlaat. Niemand gezien, niemand gehoord, alleen wij en de waterval.