Carnaval in het zuiden (dat is n feest mit pit)

Vanuit mijn hotelkamer probeer ik af en toe toch wat van de olympische spelen mee te krijgen. Zappend langs de tv kanalen kom ik na veel basketbal en nog veel meer voetbal uiteindelijk bij een programma over de olympische spelen. Geen Ecuadoraanse Mart Smeets met zijn eigen gebreide trui, maar een jonge vrouw in een zomers jurkje. Kijk zo kan het dus ook. Het maakt niet uit wat voor spelen het zijn je zit toch in een studio. De studio is verder ook niet echt winterklaar. In de hoek staat een surfplank en vlak naast haar staat een beeld van een fietser in de gele trui. Ik begin nu toch te twijfelen of ze op de hoogte zijn van de sporten op de Winterspelen. Zo rond de evenaar heb je weinig last van seizoenen dus kan ik me voorstellen dat je snel in de war raakt. Het programma gaat verder met een interview met een man in een karatepak. Daarna een vrouw die doet aan teakwando. Ik kijk naar buiten en zie het zonnetje schijnen. Nu begin ik ook te twijfelen. Het zijn toch de Winterspelen?” Diann bevestigt gelukkig dat ik geen zonnesteek heb opgelopen. Het programma is nu eindelijk een winterolympier aan het interviewen. Langlaufer Klaus is aan het woord. Klaus is volgens mij niet echt een vaak voorkomende naam in Ecuador, maar hij is namens dit land de enige deelnemer dus ik denk niet dat ze er mee zitten. Klaus traint in Ecuador op wieltjes vanwege het gebrek aan sneeuw. Lekker op het asfalt dat rolt zo fijn. Het is mij duidelijk, Klaus gaat geen medaille halen. Althans deze Klaus niet, misschien een andere Klaus, eentje uit Duitsland. Ik denk niet dat de Duitsers zo dom zijn geweest om hun beste Klaus voor een ander land te laten uitkomen. Maar goed, je weet het niet. Klaus uit Ecuador traint wel op hoogte, dat dan weer wel.

Iets later in de ochtend nemen we de bus naar Alausi. Als we vlakbij het dorpje zijn zien we al rijen met mensen in het centrumpje. Zal wel zondagmarkt zijn. Terwijl we uitstappen kunnen we de muziek al horen. Geen zondagmarkt, maar carnaval. Verschillende groepen vormen samen een dansende parade. Het publiek staat in drommen te kijken. Opeens zie ik twee jongens in het publiek naar ons wijzen. Eentje schud nee terwijl de ander hem probeert over te halen. Het is duidelijk, ze willen waarschijnlijk op de foto bij twee Europeanen. Of misschien zijn het wel korfbalkenners en herkennen ze ons daarvan. Ik glimlach en knik naar de jongens dat het oke is. Misschien zeg ik  wel dat ik met korfbal mee heb gedaan aan de olympische spelen, hebben ze toch geen zicht op. Dan wordt mijn gezicht opeens bedekt met een laag schuim. Een van de jongens heeft een spuitbus en heeft zich laten ompraten. Ik kan nog net bukken voor de tweede aanval. Dit heeft als enige nadeel dat Diann er nu ook onder zit. “Wat gebeurt hier?”, roept ze. “Die jongens vallen ons aan. Terugtrekken. Terugtrekken.” We rennen weg tot we uit het zicht zijn. “En dat terwijl ik nog wel met ze op de foto wilde.” Diann kijkt me vragend aan, maar besluit dan dat ze het niet hoeft te weten.

We zoeken een hotel alwaar we een strijdplan maken. Na een bijna unanieme stemming besluiten we dat Diann het lokaas is en ik ze vervolgens te grazen neem. Allereerst wapens kopen. De clou van goede oorlogvoering zit hem er in betere wapens te hebben dan je tegenstanders. Hier mag niet op bezuinigd worden. Gelukkig heb je voor 2,50 al de grootste spuitbus die ze hebben.

Met de spuitbus in mijn hand staan we te kijken naar de parade. En naar het publiek natuurlijk, altijd waakzaam zijn. De dansers zijn hier en daar ook al bedekt onder een laag schuim en hebben het zwaar. Een groep in de parade heeft hier echter over nagedacht. Hebben ze de beste dansers, nee. Maar vlak voor de dansers rijdt een auto met daarin een aantal jongeren die iedereen bekogelen met water die ook maar iets probeert. Dat is dus de jongen die voor mij staat. Wat doe je denk ik nog. De jongen is echter al aan het bukken waardoor er een ei op mij terecht komt. Geen water, maar een ei. Nu is het oorlog. In de chaos die hierop volgt worden er veel slachtoffers gemaakt. Ik blijk bij lange na niet de beste wapens te hebben. En leer dat er naast schuim, water en ei ook veel gebruik wordt gemaakt van meel en verf. In het gedrang moet ik bekennen dat ik Diann, die nog steeds haar rol als lokaas vervulde, volledig uit het oog ben verloren. Bijna onherkenbaar, maar een stuk kleurrijker vind ik haar terug. Hergroeperen, we moeten hergroeperen. Gehavend stappen we het hotel binnen. Het duurt een paar douches voordat we onszelf weer terugvinden onder de verf. Het shirt dat ik aan had kan ik weggooien.

De volgende dag kan ik Diann niet meer overtuigen van het belang van een lokaas. We besluiten tot een nieuwe tactiek. Inmengen tussen de plaatselijke bevolking. Er is een kleinere parade en een stuk minder mensen op de been. Ik voel me redelijk veilig door de nieuw gekozen tactiek. Ik sta achter een aantal mensen toch kan ik de dansers makkelijk zien. Ik ben immers ook een 50 centimeter groter. Langzamerhand besef ik me dat inmengen tussen de bevolking misschien niet zo heel goed idee is als je een halve meter langer bent. “Bukken! We moeten terug.” Terwijl ik sommige kinderen met de spuitbus in de hand naar ons zie wijzen kiezen wij voor de kortste weg naar ons hotel. Om de hoek komt een auto aangereden met in de achterklep kinderen met emmers water. “Terugtrekken, terug..” dan zie ik dat Diann de straat over rent. Ik raak ontroerd door haar zelfopoffering. Dat ik dit nog mag meemaken in dit oorlogsdrama. Ze rent voor de auto langs een steegje in, waar ze haar niet kunnen volgen. De auto ziet nu nog maar een slachtoffer. Drijfnat van het water loop ik het hotel in waar Diann droog staat te wachten. “Lieverd, dat was ontroerend, blijven staan zodat ik veilig kon wegkomen. Een stukje zelfopoffering van heb ik jou daar.” “Graag gedaan”, brom ik terwijl ik een warme douche op zoek. Een halfuurtje later komt de parade voor ons hotel langs. Vanuit het raam op de eerste verdieping blijkt het toch een stuk ontspannender kijken.

We vonden het machtig mooi om meegenomen te worden in het carnaval van Zuid Amerika. Echter is het na drie dagen muziek, dans, schuim, maar vooral veel feest weer tijd om verder te gaan.