Crazy house

Het is Halloween en dat schijnt nogal een belevenis te zijn in Amerika. Onderweg naar een camping komen we door buurtjes waar de huizen zijn versierd met spinnewebben en spoken. In de tuin staan pompoenen en grafstenen. Gezellige sfeer dus. De camping hebben we uitgekozen omdat deze dicht bij een metrostation is. Hiervandaan kan je makkelijk reizen naar waar je naar toe wil en je komt niet zomaar op tolwegen terecht. We willen vanavond naar West Hollywood, want dat schijnt de plaats te zijn waar de meest rare types rondlopen.

Het metrostation is bovengronds, dat kan natuurlijk, daar is helemaal niets geks aan. Dan komt er een trein, wat volgens ons een metro had moeten zijn. Hij gaat naar het centrum dus wij stappen maar in. We hebben wel metrokaartjes, maar ik betwijfel of ze ook werken in deze trein. We raken in gesprek met een vrouw die ons vertelt dat het nog een uur rijden is naar het centrum. Hardleers als we zijn, hebben we ons weer verkeken op deze stad. De trein doet er ook zo lang over, omdat hij op bijna elk station moet wachten op de trein die van de andere kant komt. Dit geeft ons wel de tijd om toch nog de benodigde kaartjes te kopen. Rennend naar de kaartjesautomaat en rennend weer terug. Net op tijd.

Via het station, een metro en ook nog een bus, waar onze metrokaartjes trouwens wel werken, komen we aan in West Hollywood. In de bus merken we al dat we een klein beetje under dressed zijn en dit wordt alleen maar erger als we de straten van Hollywood oplopen. Overal zijn er bebloede cheerleaders, enge clowns, dinosauriers, frankensteins, mensen met bijlen door hun hoofd. Veel politie is er ook, maar hoe onderscheid je de gekken van deze rare mensen?

Twee uur lang kijken we onze ogen uit, waarna we weer teruggaan naar onze camping. Als we op het station aankomen is de laatste trein al vertrokken. We besluiten een metro te nemen die het dichtst bij onze camping komt om vanaf daar een Uber te bestellen. Als we instappen in de metro is het erg druk, de laatste fans van de Dodger honkbalvereniging stappen in. De dodgers hebben dan in de finale van de World Series, wat volgens mij gewoon Amerika Series zijn, net de stand in gewonnen wedstrijden op 3-3 gebracht.

Als we uitstappen bij de laatste halte zit er niemand meer in de metro. We stappen uit, willen een Uber bestellen, maar daarvoor heb je wel Wifi nodig. Een kleine misberekening in ons anders zo feilloze reisplanning. Het is vanaf hier nog drie uur lopen naar onze camping en we zitten aardig stuk. We lopen naar een soort universiteitencomlex, waar het verder uitgestorven is. Er is Wifi, alleen beveiligd met wachtwoord. We zien niemand en gaan moedeloos op een bankje zitten. Kapot, radeloos en we moeten naar de wc.

Dan zien we in de verte twee lichtjes, er komt een golfkarretje aangereden. We lopen er op af en vrezen een enge clown met een bijl door zijn hoofd. Het blijkt echter een vriendelijke bewaker die ons zijn wachtwoord geeft. Binnen tien minuten is er een Uber en worden we keurig naar onze camping gebracht.

De volgende dag alweer vroeg op om naar Universal Studios te gaan. Hier hebben ze het halve Harry Potter dorp nagemaakt, inclusief Zweinstein. Pratende schilderijen, leiden ons door het kasteel heen, alwaar de pratende hoed ons toewijst aan een zitplek. We vliegen langs alle slechteriken van de film en enigzins misselijk komen we weer naar buiten. Het 3d geweld doet ons meer dan we hadden verwacht. Ook dit park zit bordevol mooie attracties en shows. Een van de acteurs van een show ziet mij zitten en wil graag bovenarmen vergelijken op een foto. De strijd blijft uiteindelijk onbeslist.

Een vol dagje weer en na drie dagen gekkenhuis verlaten we LA om op een rustig plekje weer bij te komen.