Opgelicht

Geen wandeltocht vandaag want onze schoenen zijn nog nat. Gelukkig heb je in Bryce ook hele mooie uitzichten vanuit de auto. De rode gloed van het gebergte doet ons denken aan een ondergaande of opkomende zon. We besluiten even terug te gaan naar onze campingplaats om vervolgens het rood van de ondergaande zon te vergelijken met de kleur van de stenen.

Op onze campingplaats is onze plaats ondertussen ingenomen door anderen. Het systeem in Amerika is even simpel als onbetrouwbaar. Je pakt een papiertje met enveloppe bij de ingang en zoekt een plek. Op het papiertje en op de enveloppe schrijf je wat gegevens. Vervolgens zet je je papiertje vast onder een klipje bij je plaats zodat iedereen ziet dat hij bezet is. De enveloppe stop je met het geld in een bus bij de ingang. Duidelijk systeem, alleen wil het nog weleens hard waaien. Voor je het doorhebt is je papiertje weggewaaid van je plek en denken anderen dat zij daar kunnen staan. Zoals nu ook het geval is.

Gelukkig is daar de beheerder om alles op te lossen en ons een mooi nieuw plekje aan te wijzen. De camping zou even later helemaal vol lopen dus we zijn blij dat het toch nog gelukt is om ons ergens te huisvesten. Het bevreemd mij dat het nog zo druk is in oktober. Echter als je de villa’s ziet waar mensen mee rondrijden dan besef ik dat een camping snel vol raakt. Ons busje past zeker vier keer in sommige van de caravans, die vast bestaan uit verschillende slaapkamers, een aparte woonkamer, een keuken en nog twee badkamers.

In het krantje dat wordt meegegeven bij de ingang van het park lezen we de tijd waarop de zon ondergaat. Een half uur daarvoor reizen we af naar een uitzichtspunt. Als we daar aankomen blijkt de canyon op een klein streepje licht al helemaal donker. Helaas, we staan al op het punt om om te keren als opeens nog een deel van de canyon verlicht wordt. De gloed van de zon breid zich langzaam uit en laat de rotspartijen blozen. We kijken afwisselend naar de lucht en naar de canyon, welke zijn verwikkeld in een schoonheidswedstrijd. Ze laten elkaar stralen zoals ze elkaar even later ook doven.

Bryce Canyon is een van de donkerste plekken van Amerika en dus een goede plek om sterren te kijken. Mijn kennis beperkt zich tot de grote beer of eigenlijk slechts tot het steelpannetje. Menigmaal probeer ik indruk te maken door dit als eerste aan te wijzen. Hier zijn er echter zoveel sterren waardoor ik zoveel steelpannetjes kan tekenen dat ik begin te twijfelen. We besluiten om te gaan slapen aangezien ik er niet uit kom en we de volgende ochtend de zonsopkomst willen zien.

In onze slaapkleren rijden we naar het uitzichtspunt, alwaar ons een aantal Almerloers staan te wachten. Ze blijken er al een uur te staan en zijn hevig aan het discusieren wie zijn fout dat is. Het duurt nog even voor de zon zijn gezicht laat zien, de wind is wel al wakker wat zorgt dat het vrij koud is. De Almerloers voelen hun bovenlichaam niet meer, waarbij ik aangeef dat wij dat eerder gehad hebben met ons onderlichaam. “Wacht maar tot de tintelingen komen”

De zon laat zich uiteindelijk zien boven een berg, het licht is zeker mooi. Toch doet dit alles ons beseffen dat we meer avondmensen zijn dan ochtendmensen. Morgen slapen we weer uit.