Survival of the fittest

20 februari 2018 - Galapagos Islands, Ecuador

Van het vliegveld op Baltra zitten we in de bus naar de veerpont die ons naar Santa Cruz zal brengen. De Galapagos bestaan uit veel eilandjes en we zijn van plan naar veel van deze verschillende eilanden te hoppen. Net zoals Darwin een paar honderd jaar eerder had gedaan toen hij zijn evolutietheorie ontwikkelde. Survival of the fittest. Het constant aanpassen van de diersoorten aan de immer veranderende omgeving. Voor ons uit ligt een leguaan te slapen op het asfalt. De bus maakt veel lawaai toch maakt hij geen aanstalten om te vertrekken. Duidelijk een leguaan die zich niet ingelezen heeft in de lectuur. Jammer dat hij juist degene is die we tegenkomen. Terwijl de bus op het laatste moment uitwijkt doe ik een poging om deze achterstandsleerling te helpen. “Aanpassen!”, schreeuw ik uit het raampje. “Je zet Darwin voor aap.” Geen reactie, een verloren zaak.

Eenmaal op Santa Cruz struinen we wat door de straten van het havenstadje. Bij het viskraampje staan pelikanen te bedelen om voedsel. Zelfs een zeeleeuw weet zijn soepele lichaam op het droge te krijgen en waggelt zijn neus achterna. Geen geld is echter geen vis en na een tijdje besluit hij dat er meer kansen zijn in het water dan op het land. Het is mooi om te zien hoe de dieren hier schijnbaar zorgeloos tussen de mensen leven.

In de haven wordt een potje volleybal gespeeld door mensen die hier in eerste instantie niet voor geboren zijn. Er wordt met passie gespeeld. Echter zijn de spelers totaal niet aangepast aan de hoogte van het volleybalnet waardoor de rally’s eindeloos lijken te duren. Nu heeft de mens de mogelijkheid om zijn omgeving aan te passen aan hemzelf. Het net zou best een stukje lager gehangen kunnen worden zodat deze spelers ook eens kunnen meemaken hoe het is om te smashen. Halsstarrig, maar vol passie, blijven de spelers echter vasthouden aan de hoogte zoals hij eens is vastgesteld.

De volgende dag vroeg op om te gaan duiken. Het blauwe water is gevuld met vissen. Alle soorten en maten zwemmen voor ons langs. Sommige zijn nieuwsgierig, andere ongeïnteresseerd. In ieder geval lijkt geen van de onderwaterwezens op enige wijze ontdaan door onze aanwezigheid. Een serene rust zou men kunnen overvallen, ware het niet dat ik, in tegenstelling tot Diann, onder water niet de rustigste ben. Alle indrukken doen mij naar adem happen. Dit is op het vaste land geen probleem, maar onder water ben je dan de eerste die uitsterft. Ver voor ons uit zwemt een school met meer dan 100 roggen. De gids zet aan en dus ik ook om dit adembenemende  wonder der natuur te aanschouwen. In dit geval letterlijk adembenemend, want ik merk dat mijn zuurstof na dit sprintje tot een dieptepunt is gedaald. Gelukkig mag ik meeademen aan de fles van de instructeur zodat we nog een tijdje kunnen genieten van de onderwaterwereld.

Veel vissen gezien alleen nog niet de hamerhaai die we graag willen aanschouwen. Voordat we het water in duiken geeft Diann me nog de laatste instructies. “Je bent niet op het land he.” “Nee.” “Dus?” Ze kijkt me vragend aan. “Dusssssss?” Vraag ik terug. “Aanpassen!” Goed, na deze motiverende woorden ben ik nu ook van plan om het op eigen adem te doen wat betekent dat ik rustig moet blijven. We zwemmen tussen wat kleine haaitjes door en langs een aantal roggen. Ik hou ondertussen mijn zuurstofmetertje goed in de gaten. Nog genoeg zuurstof dus dat gaat lekker. Als ik achter me kijk zie ik Diann juichen terwijl ze het teken van een hamerhaai maakt. Ik kijk in de rondte maar die beesten zijn vrij snel. Geen spoor meer van te bekennen. Rustig blijven Niels, laat je niet opwinden, daarvoor is lucht te kostbaar. Na een uur komen we boven, op eigen lucht. Veel verschillende soorten vis, maar helaas geen hamerhaai meer gezien. Volgende keer gewoon weer volle bak, dan maar aan iemand anders zijn zuurstof.

Tijd voor een volgend eiland (San Cristobal). Om hier te komen hebben we een twee uur durende boottocht voor de boeg. Voor vertrek worden de tassen gecontroleerd. Je mag niets meenemen wat het ecosysteem kan aantasten. Daar waar een van de belangrijkste citaten over aanpassen en verandering is ontstaan, wordt getracht om elke verandering tegen te gaan. Bij aankomst zoeken we een van de vele snorkelplekken op. Jonge zeeleeuwtjes duiken speels onder je door terwijl schildpadden rustig genieten van hun middagmaal. Visjes dartelen om je heen waardoor je je voelt als de kleine zeemeermin. Bij een volgend plekje blijkt een leguaan ook gewaar te willen nemen van deze mooie wereld. Hij duikt het water in om te zien waar die snorkelaar zich zo druk om maakt. Na 5 minuten besluit hij dat hij dit al vaker heeft gezien en klimt hij weer op zijn rots. En zo val ik van verbazing in verwondering en omgekeerd. Een bijzondere wereld waar de mens wordt geaccepteerd als welkome gast in het wonderlijke rijk der dieren. Ik snap heel goed dat je hier niets aan wilt veranderen.

D6E5466D-6851-457A-BAED-BD996D3F244A9FCDFB35-68E9-492D-A63B-15B7D5ACAA3A2E52F850-3941-45D9-8E39-BD2F5CE522E756A483C9-25E6-494F-A31B-9F4690AB26CB3AC995D0-841E-4B7B-914C-7EB819D8BE81BFDCE0CE-FD51-4995-AB83-878308AAEF9869E5CB5A-CA4C-4CF6-89A3-DA64F3DB3513

Foto’s

4 Reacties

  1. Nancy:
    25 februari 2018
    Goede reis verder. Veel plezier in Azië! #stapal
  2. Truus Vlietstra:
    25 februari 2018
    Geweldig lui!!! Sta pal!!
  3. Willem Kracht:
    26 februari 2018
    Geweldig en Niels heb je er een nieuw vrindje bij? Geniet van jullie volgende trip. Groet
  4. Annet Prenger:
    3 maart 2018
    Mooi om zo jullie (onderwater)avonturen mee te beleven!