De weg is weg

De weg naar het bergachtige San Cristobal begint met een tolweg. Bij de poortjes zien we mensen staan met doeken over hun hoofd gebonden die spandoeken vasthouden. Het maakt een gevaarlijke indruk. Als we dichterbij komen blijken het studenten te zijn die protesteren tegen iets. Dit wordt allemaal uitgelegd op het a4tje dat we meekrijgen. Tol moeten we wel betalen, zal wel naar een goed doel gaan. “Viva Hollandia!”, roep ik als we weer door mogen rijden. Geen enkele bijval, blijkbaar geen fans van Wolter Kroes.

In San Cristobal bezoeken we een liefelijk kerkje. Overal ligt stro op de grond, wat op zich niet erg is behalve dat ze op deze zelfde grond ook allemaal kaarsen aan het branden zijn. Geen handige combinatie vind ik zelf. De andere combinatie die hier te vinden is is kip en cola. Prima maaltijd, alleen mijn eetlust wordt er na het bezoek niet groter op. Het is blijkbaar lokale traditie om een kip mee te nemen als je gaat bidden. Leuk gezelschap denk ik nog. Het gezelschap wordt echter al snel de nek omgedraaid. De kip trilt nog een beetje na en poept vervolgens haar moordenaar onder. Dit alles is voor de lokale bevolking een succesverhaal waar op gedronken moet worden. De colaflesjes worden opengemaakt, waarbij men niet schroomt om een boer te onderdrukken. Sterker nog, ze doen het er om. Het jaagt de kwade geesten in de dode kip.

De straatjes van Cristobal zijn gezellig. De kerkjes die we verder willen bekijken worden allemaal gerestaureerd, waarschijnlijk vanwege een aardbeving. De enige kerk die ongeschonden is degene met dode kippen. Doen ze blijkbaar toch iets goed daar. Tijd dus om op een terrasje te zitten. Geen kip en cola meer voor mij, maar wijn en tapas. Vinden wijzelf een betere manier om de middag door te brengen.

Hierna gaan we door naar Palenque. De weg naar deze stad ligt bezaaid met drempels. Sommige staan aangegeven, andere niet. Sommige drempels zijn gekleurd, maar de meeste zijn gewoon in de kleur van het asfalt. Hierdoor zie je ze pas als je er met de onderkant van je auto tegenaan schuurt. Gelukkig had ik dit bij het vliegveld al aangemerkt als schade. Deze bizar hoge drempels dien je met minder dan 5 kilometer per uur te nemen of je auto gaat jankend ten onder. Dit betekent dat je ook niet te hard kan rijden. Een keer heb ik een bordje gezien met 90, wat echt heel hard is voor die weg. Om 200 meter na dat bord gewoon weer een achterlijk hoge drempel te leggen. Mexicaanse humor denk ik, moet er nog even aan wennen.

Bij iedere drempel staat ook een kindje die je wat te eten aanbiedt voor de schrik. Meestal herken ik zo de drempels, doordat er kinderen bij staan met fruit. Op zich goede locatie aangezien ze bij de drempel aardig wat tijd hebben voor hun verkooppraatje. Een andere manier die nogal beproeft wordt is een meisje die ons vraagt te stoppen. Dit doet ze door een touw midden over de weg te spannen, zodat we niet door kunnen. Ook zij verkoopt bananen, die we al hebben en we bij de vorige 100 drempels ook al aangeboden kregen.

We rijden verder. “Moet je kijken.” Het uitzicht is soms adembenemend. Groene heuvels, soms rond, soms spits, veelal omringt dooor wolkenpartijen. De dampen die omhoogtrekken geven het geheel een mystieke uitstr “GAT!” Ik kijk voor me en schiet naar links. Gelukkig komt er niemand van de andere kant. Belangrijk bij deze weg is het kijken naar de weg. Laat je niet afleiden door het uitzicht, dat mag de passagier doen. En zelf heb ik liever dat die ook let op de weg, zodat we samen kunnen kijken of we de drempels en gaten kunnen spotten.

Onderweg zijn nog mooie watervallen te zien, maar die bewaren we voor een andere dag. Over minder dan 200 kilometer, heb ik bijna 5 uur gedaan. Met gemiddeld 40 kilometer per uur gereden terwijl dat voor mijn gevoel echt niet zacht is. Gelukkig hebben we de tijd.