Yohoho, en een fles met rum

1 januari 2018 - San Blas Archipelo, Panama

Wegens technische problemen lopen we een beetje achter met de verhaaltjes.

Vandaag maken we ons op voor een bootreis van vijf dagen van Panama via de San Blas eilanden naar Colombia. Je kon hierbij kiezen tussen een catamaran met 20 mensen of een echte boot met tien. Een catamaran is in feite een boot met zijwieltjes dus de keus was niet zo moeilijk, een echte boot uiteraard. We hebben helaas wel vernomen dat de maaltijden vooral bestaan uit kip en rijst met water, dus we doen zelf ook nog enige inkopen. Onze chauffeur rijdt als een malle door de bergen. Het bochtige parcours zorgt ervoor dat ik al een beetje zeeziek begin te worden. Dat belooft nog wat. Via een klein bootje worden we gebracht naar onze boot alwaar een heerlijk ontbijt, met fruit, yoghurt en muesli op ons staat te wachten. Onverwacht, maar wel zo lekker.

De San Blas eilanden doen me een beetje denken aan de Waddeneilanden, alleen dan tropisch. Zandplaten steken net boven het water uit en worden voornamelijk bevolkt door palmbomen. De zeehonden zijn vervangen door dolfijnen en in plaats van wadlopen kan je mooi snorkelen langs verschillende stukken koraal. Ook toont het water hier vele verscheidene kleuren blauw. Ik merk dat mijn vergelijking met de Waddeneilanden een beetje mank begint te lopen, maar verder is het precies hetzelfde.

Na wat gesnorkeld te hebben worden we weer op de boot onthaald met een heerlijke pasta. Dani, het manusje van alles, blijkt een heuse chefkok te zijn. De rest van de boot bestaat, naast ons vieren, uit de kapitein Tote, drie Nederlanders en twee Duitsers. 'S avonds meren we aan op een ander eilandje om te dineren. Er staat kreeft op het menu. De kapitein en Dani hoeven niet, blijken bijna iedere dag al kreeft te eten. Zwaar leven op de San Blas.

De volgende dag varen we naar een eilandje waar we oud en nieuw gaan vieren. Ik hou er van om voor op het dek te staan. Met de wind in de haren voel ik me net Jack Sparrow. Ik krijg opeens zin in rum. Onze kapitein blijkt ook rumsmokkelaar te zijn en verkoopt een fles tegen een zacht prijsje. Yoho, yoho en een flesje met rum. Om ons heen liggen boten die ooit eens tegen het rif zijn opgevaren. Waarschijnlijk ook iets teveel rum gedronken. Het feestje op het eiland is gezellig, er is vuurwerk en rum. De eilanden om ons heen schieten ook hun pijlen wat leidt tot mooie luchten. Met onze voetjes in het water gaan wij het nieuwe jaar in.

1 januari, de rum is op en het yoho, yoho is er ook wel vanaf. Brak zijn is niet fijn, maar op een schommelende boot helemaal niet. Diann vraagt of het water even kan ophouden met deinen. Het water wil niet luisteren. Ik waag me ondertussen aan een nieuwjaarsduik. De warming-up die ik hiervoor normaal doe lijkt nu een beetje overdreven. Dit is voorlopig de laatste duik want in de avond gaan we echt beginnen met de grote oversteek. Open zee, geen eilandjes meer.

De kapitein vertelt dat hij het water nog nooit zo rustig heeft gezien, terwijl er twee mensen kotsend naast hem staan. Twee op de tien worden erg zeeziek dus statistisch gezien zit ik goed. Zeker als ik Diann gister ook meereken. Buikgevoelig zit ik iets minder goed dus ik ga snel weer liggen. De beste manier om de schommelingen door te komen is horizontaal. Sommige maken hierbij gebruik van een grote hoeveelheid pillen, maar voor mij is liggen voorlopig goed genoeg. Er zijn twee opgaves. Eten, hoewel nog steeds erg goed, moet ik hiervoor zitten. De tweede is naar de wc gaan. Staand plassen zou een uitdaging zijn, maar is om de begrijpelijke reden verboden. Gaan zitten is al uitdaging genoeg. De wc is echt de slechtste plek om te zitten, de deining is enorm in dit kleine hokje. Menig passagier komt er dan ook wanhopiger uit dan dat hij er heen ging.

Na enkele uren voel ik me weer goed genoeg om naar het dek te gaan. Voor op de boot blijkt het nog wel goed vertoeven. De frisse wind en het feit dat ik de golven en horizon kan zien zorgen ervoor dat mijn misselijkheid wat verdwijnt. Verder is er vooral heel veel water te zien. Af en toe zie visjes wegvliegen uit het water, opgeschrikt door de machtige boot. Ook zwemmen er dolfijnen mee die juist aangetrokken lijken te worden door onze verschijning.

Na twee dagen open zee bereiken we de kust van Colombia. Geen misselijkheid meer. We zeilen nog een stukje langs de kust waarbij we proberen met de boot mee te zwemmen. Die gaat hiervoor toch wat te hard, waardoor we snel weer het uitgegooide reddingslijntje moeten pakken. Wanneer we aankomen worden alle koppies nog even geteld, niemand verdronken, prettig. De douane wordt verder afgehandeld door de kapitein. We wiebelen aan land. Nog een beetje dizzy van de fantastische reis die we gemaakt hebben.

IMG_2616IMG_2625IMG_2664IMG_2667IMG_2670IMG_2709IMG_0570

Foto’s

2 Reacties

  1. Truus Vlietstra:
    17 januari 2018
    Super!!!!
  2. Annet Prenger:
    18 januari 2018
    Wat een happy plaatjes, behalve die van het beest, die zal wat minder gelukkig zijn...