Zuurstofhappen

Nog geen 100 meter rest ons naar het hostel. Het straatje heeft echter een stijgingspercentage wat aanzienlijk hoger is dan een vergelijkbare straat in Nederland. Na 40 meter moeten we stoppen. Ons hart slaat als een adhd’er die voor het eerst trommel speelt, niet helemaal lekker in de maat. Wachten totdat hij rustig is en dan weer 30 meter lopen. Terwijl we stoppen kijk ik Diann aan. In dit tempo hebben we wel een paar dagen nodig om deze stad te zien. Quito ligt nog hoger dan Bogota. De stad ligt voor een groot stuk boven de 3km.

De volgende dag doen we een free walking tour. De gids laat ons de stad zien terwijl ons groepje hijgend achter hem aan loopt. “Het is niet dat jullie een slechte conditie hebben. Het hijgen komt doordat je op een enorme hoogte loopt”, stelt hij ons gerust. Dan kijkt hij nog eens goed naar de groep. “Misschien is het beetje van beide”. De gids vertelt fantastische verhalen. “De inca’s veroverden vanuit het zuiden een enorm gebied om uiteindelijk in Quito te stoppen. Waarom?” “Misschien waren ze net als wij buiten adem.” Fout antwoord. “Ze waren niet op zoek naar oorlog of landuitbreiding. Ze waren op zoek naar hun God, de zon. En hier op het midden van de aarde (de evenaar loopt door Quito) en dan ook nog eens op enorme hoogte ben je op een van de plekken die het dichtst bij de zon staat. Veel tijd om hun God te bestuderen kregen ze niet want 60 jaar daarna kwamen de Spanjaarden aan die hier toch wat andere ideeën over hadden. Dit zorgt er wel voor dat Quito een rijk scala aan coloniale gebouwen heeft. Statig, maar met hun houten balkonnetjes met bloemen ook iets schattigs. We springen nog een paar keer van het noordelijk halfrond naar het zuidelijk halfrond en weer terug. Hierna is het echter tijd om nog meer de hoogte op te zoeken. We gaan naar een klein plaatsje vanwaar we de meerdaagse wandeltocht, de Quilotoa loop, maken naar een kratermeer dat op bijna 4000 meter ligt.

In het hostel zijn er verschillende routebeschrijvingen. Een verouderde en dus foute en een goede. Gelukkig weet iemand anders ons te vertellen welke de juiste is. De beschrijvingen zijn als volgt: na 200 meter ziet u een boom met een kromme tak aan de rechterkant, ga hier links. Of, na tien minuten lopen is er een smal paadje dat door het gras loopt, volg dit pad voor 800 meter. Veel passen tellen en tijd bijhouden dus.

Van ons hostel is het eerst naar beneden. Gunstig, denk ik eerst nog. Fout antwoord. Dit betekent dat we namelijk ook weer extra omhoog moeten. We komen al snel bij een splitsing die niet op de kaart staat. De beschrijving zegt het volgende. Sla voor het witte huisje af naar rechts. Geen wit huisje in de buurt, dus moeten we dan naar links? We dwalen wat rond totdat we twee andere wandelaars tegenkomen die we kunnen volgen. Ze lopen net iets langzamer dan wij wat bij ons gelijk voor verwarring zorgt. Na tien minuten dat graspaadje, is dat tien minuten op ons tempo of op die van hen? Uiteindelijk bereiken we zonder teveel omzwervingen onze eerste rustplaats. Tijdens het eten horen we van menig wandelaar dat hij verkeerd is gelopen. Waarschijnlijk liepen zij of hun horloge te snel of te langzaam. Gelukkig waren bij ons tien minuten ook echt tien minuten.

De volgende dag zijn er verschillende opties. Met de kaart in mijn hand kan ik af en toe een zijroute nemen voor een mooi uitzichtpunt. Gelijk de eerste de beste kans pakken nu we nog fris zijn. “Moeten we daar omhoog?”, vraagt Diann. Ja, volgens de kaart wel. Het pad is niet erg duidelijk, maar loopt in ieder geval steil omhoog. Na een uur klimmen zien we voor ons een man die eerst achter ons liep. “Hoe is dat nou mogelijk?”, vraagt Diann verbaasd. “Die heeft waarschijnlijk niet de zijroute genomen.” “Hebben wij een zijroute genomen?” “Ja, voor het uitzicht.” “Welk uitzicht?” “Ik vrees dat we dat gemist hebben omdat het pad niet helemaal duidelijk was.” Diann kijkt niet geamuseerd. Ik moet de kaart inleveren. Voorlopig nemen we geen zijroutes meer.

Hoe verder we komen, hoe hoger we komen. Vroeger hoorde ik mensen het weleens hebben over zwaar ademen of ademen door een rietje. Niets van dit alles is hier het geval. Het ademen gaat heel licht, de lucht vloeit makkelijk naar mijn longen. Het doet daar alleen niets. Het is als voedsel die je eetlust niet stilt of drinken die je dorst niet lest. Deze lucht voedt mijn longen niet. Het lijkt op dezelfde manier eruit te gaan als dat het er in ging. Bij stilstaan gaat het nog goed, maar zodra er enige beweging is vereist doet het gebrek aan kwaliteitslucht zich voelen. Langzaam maar gestaag weten wij ons uiteindelijk naar de kraterrand te slepen. Daar wacht ons een adembenemend uitzicht. Hoewel de hele weg eigenlijk al adembenemend was. De wolken klimmen vlak achter ons aan dus we moeten vaart maken willen we nog droog aan de andere kant van het meer komen.

Ook hier hebben we de keus om op de kraterrand te blijven lopen (klein stukje klimmen) of iets daaronder te lopen (klein stukje dalen). Ik kijk naar Diann die weinig twijfel heeft. We dalen een klein stukje, maar zitten nog altijd ver boven het meer. Het pad is 30 centimeter breed en slecht zichtbaar door de planten aan weerszijden. Onder ons is een afgrond van 100 meter. We rennen half om de wolken voor te blijven die nu over de rand zijn en zich lekker laten zakken. Af en toe begint het wat te duizelen als het gebrek aan zuurstof zich doet merken. “Als je valt, richting de berg”, hijg ik naar Diann. Uiteindelijk moeten we toch weer een heel eind omhoog. De wolken hebben minder last van het zuurstofgebrek en weten ons in te halen. In de mist leggen we de laatste meters af. Op de tast bereiken we ons hostel, waar we gelukkig lekker voor de openhaard kunnen zitten. Moe maar voldaan hervinden we onze adem weer. Dit was mooi, maar ik kan niet wachten om weer op een hoogte te zijn die beter past bij ons Nederlanders.