Nooit je eigen tas inpakken

Vroeger ging ik vanuit Groningen weleens naar Zeeland. 3,5 uur reizen, met een tussenstop bij de Hajé. Drie en een half uur verlangend door het autoraampje naar buiten kijken terwijl de zon brandde op mijn gelaat. Een mooi gebied dat Zeeland, maar als ik een nieuw Zeeland zou mogen kiezen dan zou ik zorgen dat het iets dichterbij was.

Daar dachten onze pioniers blijkbaar anders over. 31 uur reizen, met twee tussenstops alvorens je in Nieuw Zeeland bent. Onze eerste tussenstop is in Peking. Zo kom je nog eens ergens. We hebben twee en een half uur de tijd om onze aansluitende vlucht te halen. Een makkie zou je denken, bij de Hajé had ik meestal niet meer dan 20 minuten nodig. Een plasje en een drankje en je kan weer de auto in.

Zodra we het vliegtuig uitstappen staat daar onze persoonlijke begeleider met het bordje Niels en Diann. Dat is nog eens service. We krijgen een stickertje opgeplakt waarop staat dat we een Fast Transfer hebben. “Quickly”, onze begeleider heeft haast. Vervolgens worden we in rij na rij gezet, waarbij er van alles gecontroleerd dient te worden. Onze begeleider is heel goed in “Quickly” roepen, maar voor de rest mis ik zijn toegevoegde waarde. Hij verlaat ons op het punt dat we weer in moeten checken met de bagage die we net opgehaald hebben.

De vrouw checkt ons in en net als we denken alles achter de rug te hebben begint er een oranje zwaailichtje te schijnen. Vanuit ons oogpunt een weinig positief signaal. Mijn backpack wordt weggepakt en ik mag achter de balie komen om uitleg te geven. De douanebeambte wijst iets aan op de scan. Ik zie niets. Of ik iets van elektronica bij me heb. Ik kijk Diann aan. “Heb ik iets van elektronica bij me?” “Weet ik niet, jij hebt je tas ingepakt.” Dat was waar, ik maak een kleine notitie in mijn hoofd dat ik nooit meer mijn eigen tas moet inpakken. De Chinese vrouw kijkt mij ondertussen streng aan. Ik word geacht om de boosdoener te vinden in mijn backpack. Ik til twee t-shirts op om er onder te kijken, daar ligt een korte broek, geen elektronica.  Ik besluit mijn backpack in het midden te openen en voel wat tussen twee broeken. Niets. De vrouw begint ongeduldig te worden. Ik gooi er wat truien uit, maar nog steeds is er niets te zien. De broeken moeten er ook maar uit. De paniek neemt toe. Ik sta in China en moet mijn vlucht halen. Ik wijs naar de sticker die ik gekregen heb, maar de vrouw reageert daar niet op. Nette stapeltjes maken lukt niet meer, ik gooi alles uit mijn tas, sokken, onderbroeken, alles gaat er uit behalve de gezochte elektronica.

Opeens merk ik dat Diann naast me staat. De douanemevrouw en Diann konden mijn gepruts niet langer aanzien en hadden besloten dat Diann ook achter de balie mocht komen. Ze kijkt even naar het scherm en opent vervolgens een zijvakje met een powerbank. Die was ik even vergeten. Overal liggen kleren die ik vluchtig probeer op te rapen en zo goed mogelijk in mijn backpack probeer te proppen. Een half uur later zitten we al in ons vliegtuig. Vanwege al het gehaast heb ik zelfs geen tijd meer gehad om te plassen. Die tussenstop bij de Hajé ging vroeger toch een stuk simpeler.