Onderweg in Panama
25 december 2017 - Santa Catalina, Panama
In Panama komen worden we van het vliegveld opgehaald door mijn zusje Helen en haar vriend Rein die een dag eerder aankwamen. We konden ons verheugen op de dropjes en stroopwafels die ze hadden meegenomen, echter hadden ze de laatste alweer weggegeven. Het verkeer in Panama-stad kan chaotisch zijn. Zo waren ze al op hun eerste dag in aanraking gekomen met de politie vanwege onregelmentair rijgedrag. Gelukkig vrijgesproken vanwege gebrek aan Spaans. Hierna verdwaald, maar twee toevallige passanten bereid gevonden om 40 minuten voor hun uit te rijden naar de airbnb. Resultaat, geen stroopwafels voor ons, wel een mooi verhaal. Helen en Rein zijn het rijden ondertussen gewend en dus komen we zonder problemen aan bij het Panamakanaal. Alwaar een groot en wijd schip door de 30 centimeter wijdere sluis gaat.
De volgende dag rijden naar Santa Catalina waar we willen duiken. Het rijden gaat soepel tot de laatste 20 kilometer. Er verschijnen gapende kraters in het wegdek. "Volg de locals", wordt er van de achterbank geschreeuwd. Hiervoor moeten we wel even aanzetten. Voor ons rijdt een 4x4 waar een lokale man in zit. Wij rijden in een Suzuki swift waar we met zijn vieren inzitten. Helen achter het stuur, ik doe de navigatie en Rein en Diann delen de achterbank met een backpack en verschillende rugzakken. Helen trapt het gaspedaal vol in met als resultaat dat we met 70 in de eerste de beste kuil rijden die op de weg ligt. De band begint te piepen, toch maar even stoppen. Niet meer te redden. Gelukkig weet Rein hoe hij een band moet verwisselen. Ons geplande hotel halen we niet meer. Daarvoor zijn de Suzuki swift en de weg te gehavend. We brengen de nacht door in een beter bereikbaar hotel.
Ik ben al gewend aan moeizame gesprekken met verhuurmaatschappijen dus dit was een kolfje naar mijn hand. Een uur en drie telefoongesprekken later begrijp ik dat ik twee uur moet rijden naar de dichtstbijzijnde garage. Rein en ik vertrekken naar Santiago. Hier wordt het probleem snel duidelijk, alleen vind maar eens een band voor een Suzuki swift. Dit blijkt in deze contreien lastig. We moeten een man volgen langs vier bandenspecialisten die allemaal geen band hebben voor een swift. Ten einde raad sloopt de man maar een band van een andere Suzuki. 5 dollar, koopje.
De middag brengen we door in het surfplaatsje. We schuiven vijf keer op omdat het verschil tussen eb en vloed hier zeker 100 meter is. We zien de zon zakken in de zee. Het rood vermengt zich steeds meer met het donkere zand. Totdat het zwart het rood volledig opslokt.
De volgende dag duiken we bij Isla de Coiba. Grote morenen liggen naast de sterren te zonnen op de bodem. In de pauze drinken we water uit een natuurlijke bron op een eilandje. Het water schittert blauw. Op de laatste duik zien we een grote school vissen en haaien. Tevreden druipen we het water uit.
De volgende dag rijden naar Santa Catalina waar we willen duiken. Het rijden gaat soepel tot de laatste 20 kilometer. Er verschijnen gapende kraters in het wegdek. "Volg de locals", wordt er van de achterbank geschreeuwd. Hiervoor moeten we wel even aanzetten. Voor ons rijdt een 4x4 waar een lokale man in zit. Wij rijden in een Suzuki swift waar we met zijn vieren inzitten. Helen achter het stuur, ik doe de navigatie en Rein en Diann delen de achterbank met een backpack en verschillende rugzakken. Helen trapt het gaspedaal vol in met als resultaat dat we met 70 in de eerste de beste kuil rijden die op de weg ligt. De band begint te piepen, toch maar even stoppen. Niet meer te redden. Gelukkig weet Rein hoe hij een band moet verwisselen. Ons geplande hotel halen we niet meer. Daarvoor zijn de Suzuki swift en de weg te gehavend. We brengen de nacht door in een beter bereikbaar hotel.
Ik ben al gewend aan moeizame gesprekken met verhuurmaatschappijen dus dit was een kolfje naar mijn hand. Een uur en drie telefoongesprekken later begrijp ik dat ik twee uur moet rijden naar de dichtstbijzijnde garage. Rein en ik vertrekken naar Santiago. Hier wordt het probleem snel duidelijk, alleen vind maar eens een band voor een Suzuki swift. Dit blijkt in deze contreien lastig. We moeten een man volgen langs vier bandenspecialisten die allemaal geen band hebben voor een swift. Ten einde raad sloopt de man maar een band van een andere Suzuki. 5 dollar, koopje.
De middag brengen we door in het surfplaatsje. We schuiven vijf keer op omdat het verschil tussen eb en vloed hier zeker 100 meter is. We zien de zon zakken in de zee. Het rood vermengt zich steeds meer met het donkere zand. Totdat het zwart het rood volledig opslokt.
De volgende dag duiken we bij Isla de Coiba. Grote morenen liggen naast de sterren te zonnen op de bodem. In de pauze drinken we water uit een natuurlijke bron op een eilandje. Het water schittert blauw. Op de laatste duik zien we een grote school vissen en haaien. Tevreden druipen we het water uit.
Lekker genieten!!