Daar gaan we weer!

Liggend op de bank kijkt Diann naar haar telefoon. Een berichtje van facebook toont zichzelf op het scherm. Een herinnering van een jaar geleden, toen we terugkwamen van onze reis. Familie die ons opwacht bij het vliegveld. We kijken elkaar aan. “Denk jij wat ik denk?” “Ik pak de backpacks en jij boekt de tickets?” “Juist!” Het is weer tijd om te gaan, bestemming Nieuw Zeeland.

De dagen voor de reis zijn makkelijk te omschrijven, pure stress. Heb ik wel aan alles gedacht? Hoeveel sokken had ik vorige keer mee en hoeveel boxershorts? Wat moet ik nog regelen, iemand voor de plantjes, iemand voor de krant? Visum? Gelukkig heb ik Diann, die bijna alles al klaar legt. Tas pak ik wel zelf in. Dit heb ik geleerd naar aanleiding van afleveringen ‘locked up abroad’. Voor je het weet heb je een zakje wit poeder in je tas zitten en begint er een hond aan je te snuffelen. Tas altijd zelf inpakken.

De stress wordt pas iets minder als ik de eerste stap buiten de deur heb gezet. Als ik iets vergeten ben kan ik nu nog terug. Lange broek, ja die heb ik mee. Nog een stap. Heb ik mijn jas, ja heb ik aan, domme gedachte. Weer een stap, weer iets verder. Tot het moment, en ik weet niet precies wanneer dat is, maar er is een moment dat de stress van je af valt. Je kan niet meer terug, je kan nog maar een kant op en dat is naar Nieuw Zeeland.

Onderweg in de trein naar mijn ouders in Haarlem weet ik zeker dat ik Groningen de komende weken niet meer ga zien. Paspoorten! Diann is nog wel thuis, appen. Anderhalve minuut later, geen reactie. Bellen dus. Echter zit ik voor mijn rust in een stiltecoupe, dus eerst verplaatsen. “Diann, de paspoorten!” “Heb ik toch.” “Gelukkig dan is het goed.” Gerustgesteld loop ik de stiltecoupe weer in. Toch goed dat ik er aan dacht. Visum! Gelijk Diann appen. Anderhalve minuut later gelukkig nu wel reactie. ‘Zou jij toch regelen?’ Het is alsof ik een klap met een hamer op mijn kop krijg. Zou ik regelen? Daar wist ik niets van. Is bovendien volgens mij niet mijn taak in onze relatie. Ik ruim de vaatwasser al in. Dit krijg je dus, zit je met je hoofd bij het aantal sokken (even is altijd beter dan oneven) vergeet je het visum. Mijn telefoon trilt. ‘Grapje. Visum is niet nodig en je moet niet zo stressen.’ Ik weet het, het is tijd voor vakantie.