Gelukkig hebben we de herinneringen (en de paspoorten) nog

Eenmaal met de boot aangekomen is onze eerste prioriteit een slaapplek zoeken. We lopen de stad in en worden gelijk ondergedompeld in de Colombiaanse cultuur. Overal hangen vlaggetjes, zijn mooie graffiti werken gemaakt en staan mensen fruit of ander eten te verkopen. Lekker sfeervol en een goede plek om te verblijven. We vragen wat hostels, maar er is niet heel veel plek. Meestal sturen we trouwens Rein als eerste aangezien hij onze onderhandelkoning is. Bij het derde hostel komt hij blij naar buiten gerend. "Het is gelukt! Een kamer voor vier voor een zacht prijsje. De man had eerst 200.000 peso's gezegd, maar dat vond ik teveel. Dus hij vraagt, wat is je maximale prijs? Heb het nu voor 75 dollar." Belangrijk bij onderhandelen is het kennen van de juiste wisselkoersen. "Eh Rein, 75 dollar is juist meer dan 200.000 peso's. We moeren nu dus 5 dollar extra betalen." De teleurstelling is duidelijk af te lezen van zijn gezicht, gelijk gevolgd door de verbetenheid om zijn bijnaam eer aan te doen. Even later komt hij tevreden terug. Nog onder de 200.000.

We konden maar een nachtje blijven in het hostel, dit betekent dat we nu moeten zoeken naar een ander. Na een tijdje rondgelopen te hebben heeft Rein als eerste beet. We verplaatsen onze spullen. De rest kijkt een beetje rond op het balkon terwijl ik een grote boodschap doe. Ik loop de kamer weer in als ik de zwarte rugzak wil pakken. Die is er niet. Ik roep Diann, maar die heeft hem ook niet. Dan valt het opeens op dat ook andere rugzak weg is. Ik schrik me kapot en ren de straat op, niets te zien. Snel naar de receptie waar ze de camerabeelden hebben. Hier is een stel zoenend te zien in de gang, terwijl twee anderen de receptie bezig houden. De zoenende mensen dringen vervolgens onze kamer binnen om onze spullen te jatten. Binnen 20 seconden alles weg. Lekker die Colombiaanse cultuur, kan blijkbaar niet eens meer rustig op de wc zitten. Volgende keer gewoon met het deurtje open poepen dus. De politie komt er bij en we moeten uiteindelijk naar het bureau om aangifte te doen. Via Google Translate wordt ons verhaal min of meer genoteerd. Onze aangifte beland op een grote stapel waardoor ik in ieder geval niet de illusie krijg dat we onze spullen nog terugkrijgen.

We hadden afgesproken dat we met zijn vijven zouden eten. Ons vieren en Annabelle, een leuke meid die met de boot bij ons is komen aanzeilen. Eerst moest ze echter haar bergschoenen nog ophalen die ze op de boot had laten liggen. De kapitein en Dani zouden ze rond zes uur bij de zeilshop langsbrengen.

Een uur later komen ze aan zonder schoenen. Dani was nog ergens wat drinken en opeens waren de schoenen weg. Herkenbaar. Ik weet ondertussen de weg naar het politiebureau en maak me alweer klaar om te gaan. Er is echter een ander probleem legt Dani uit. De kapitein is woedend geworden. Hoe kan je iemand vertrouwen op een boot als hij niet eens te vertrouwen is met een paar schoenen. Er is maar een oplossing, Dani moet dezelfde schoenen die ze had gaan kopen voor Annabelle. Ik wil voorstellen of hij onze gestolen spullen dan ook gelijk kan kopen, maar Dani is duidelijk niet in de stemming. Bijna huilend staat hij voor ons. Annabelle geeft ondertussen aan dat het wel prima is. Jammer van de schoenen, maar dit gebeurt nu eenmaal. Ze had ze immers ook eerst op de boot vergeten. Dit blijkt echter niet mogelijk. Het is een ere kwestie en Dani heeft het idee dat hij anders ontslagen zal worden. Annabelle stelt voor om in plaats hiervan wat te drinken, dit is nog niet helemaal naar wens van de kapitein. Uiteindelijk wordt het een etentje.

Iedereen zit eerst wat ongemakkelijk aan tafel. Maar naarmate de tijd vordert en er een paar biertjes inzitten wordt het nog aardig gezellig. Dani wordt weer wat vrolijker en wij kunnen ook wel wat sfeer gebruiken na dit heftige dagje. Cartagena is een prachtige stad, en des te meer zonde dat we er nu geen mooie foto's meer van kunnen maken. Ook de foto's die we gemaakt hebben in Panama en Guatemala zijn we kwijt.. Terug in onze kamer kijk ik naar de wc. Ik hou het nog wel even op tot het volgende stadje.