Ken je die mop van de zon in de ochtend?

“Dat ga ik niet meer doen hoor, vorige keren was het ook een teleurstelling.” “Ja, maar hij staat er bekend om, het mooist bij zonsopgang.” “Vooruit dan maar.”

Vier uur op, want half vijf moeten we weg. “Deze zonsopgang mag wel heel mooi zijn”, bromt Diann. Bij het tempelcomplex aangekomen blijkt dat andere toeristen ook reisgidsen lezen. Je hoopt bij dit soort dingen altijd dat je de enige bent. Romantisch met zijn tweeën op een grasveldje voor een meertje terwijl de zon slaperig zijn armen over de tempel uitspreid. Voorlopig is het echter nog donker, slechts af en toe een flits van een ongeduldige Japanner. Het enige dat echt goed te zien is zijn de toeristen die elkaar bijna in het meertje duwen om de beste plaats te bemachtigen voor de beste foto. Het wordt wat roder en dan. Hoe is het mogelijk, weer een wolk, de zon is in geen velden of wegen te bekennen. Ik kijk met angst naar Diann. “Ik vrees dat ik weer een minnetje moet noteren. Ik zweer het, dit was echt de laatste keer zonsopkomst.” We ontvluchten de rest van de mensen waarna we de volgende tempels praktisch voor onszelf hebben. Heerlijk om te dwalen tussen de 1000 jaar oude gebouwen, waar verschillende hoofden en verschillende dieren in uitgehakt zijn. De natuur is op een aantal complexen zo verliefd geraakt dat bomen en stenen elkaar verstrengelen tot in de eeuwigheid. We hebben deze vakantie al aardig wat tempels mogen bezoeken, maar raken toch weer erg onder de indruk van de schoonheid en grootte van dit oude khmer rijk.

We verlaten Siem Reap per boot en gaan via rivieren en een groot meer richting Phnom Penh. Waar we al snel worden ingehaald door een andere boot met toeristen die vrolijk naar ons zwaaien. Tien minuten later staat hun bootje vast in de rivier. Het water is voor hen te ondiep of de toeristen zijn te zwaar, in ieder geval is het nu onze beurt om vrolijk te zwaaien. Weer tien minuten later blijkt hoe lastig het is om hier kapitein te zijn als ook onze boot het begeeft. We zijn blijkbaar door wat zeewier, alg of iets anders gevaren. Zuchtend komt de kapitein zijn kajuit uit, hij trek zijn shirt uit, zwembroek heeft hij al aan en springt dan met zijn mes het bruine water in. De andere toeristenboot haalt ons ondertussen juichend weer in. De man komt met tussenpauzes van een minuut weer boven. Snijden en zuurstofhappen wisselen elkaar zo een aantal keer af totdat de motor blijkbaar weer vrij is. Hoewel het warm is nodigt het gigantische meer niet echt uit tot zwemmen. Geen blauw en helder water, maar een aardse kleur die ondoordringbaar is voor het oog. Onderweg passeren we een drijvend dorp en wat kleine bootjes die vis of alg aan het binnenhengelen zijn. Na een paar uur wordt het meer smaller en zijn landbouwgronden te zien die nog met hand en dier bewerkt worden. Het aantal drijvende flesjes om aan te geven waar de visnetten zijn uitgegooid wordt ook steeds meer. Als in een videospelletje proberen we ze ontwijken, maar we verliezen al snel ons tweede leven. Geïrriteerd stapt de kapitein weer naar buiten. Shirt uit, mesje pakken en maar weer het water in. Voor de reis staat 7 uur gepland, maar op dit tempo gaan we het niet halen. Gelukkig behouden we ons laatste leven. De kapitein mag in zijn kajuit blijven zitten en hoeft niet meer te duiken. Iets later dan gepland, maar met een mooi boottochtje achter de rug komen we aan in Phnom Penh.