Gerechten op de gok

Een goed restaurant, daar zijn we naar op zoek. Niet het perfecte restaurant, daar hebben we ook weleens naar gezocht, maar dat was geen succes. Een romantisch tafeltje voor twee, kaarslichtje, attente ober en fantastisch eten. Het zal er vast zijn geweest, alleen hadden we de tijd en energie niet meer om het te vinden. In het begin nog wel, vol goede moed gingen we op het pad. Maar na een uur rondlopen begint bij mij de honger om te slaan in chagrijn en wil ik gewoon eten. We duiken dus maar het eerste beste restaurantje in dat we op dat moment zien. Een matig plekje en onderweg had ik wel vijf betere restaurants gezien, maar we hebben geen zin meer in lopen. Niet de ideale voorbereiding op een romantisch diner. Dat doen we dus niet meer.

Tripadvisor doen we ook niet meer. Weliswaar goede restaurants, maar meestal gevuld met een groot deel toeristen. We gaan natuurlijk niet naar een ander land om de hele tijd met landgenoten te eten. Nederlands is een mooie taal, maar niet in het buitenland. Nee, wat we tegenwoordig willen is gewoon een goed restaurant.

Het is al tegen etenstijd als we bij ons hotel in Vietnam aankomen. Bij de balie krijgen we een kaartje waar de belangrijkste attracties en het toeristengebied zijn omcirkeld. We bedanken de vrouw om vervolgens uit het hotel in de tegenovergestelde richting te lopen. Wanhopig probeert ze nog de populaire kant op te wijzen om hoofdschuddend te constateren dat we de andere kant op gaan. Domme toeristen ook.

We lopen langs een watertje al waar we snel een eetplek spotten. Ook voor een goed restaurant hebben we een aantal criteria.

• Het eten mag niet buiten uitgestald in de zon te liggen rotten. We zijn erachter gekomen dat mijn blinde, dunne en dikke darm dat niet zien zitten.
• Er moeten meer mensen zitten, liefst wat lokale mensen. We vinden het een geruststellende gedachte als het restaurant een kleine vaste kern lijkt te hebben.
• Het moet relatief schoon zijn. Dus geen ratten, tenzij dit de lokale specialiteit is.

Het eettentje voldoet aan alle drie de eisen, dus aan tafel. Tafeltje moet ik eigenlijk zeggen, de kindermeubelen waren blijkbaar in de uitverkoop en toen hebben ze ingeslagen. Ik zit bijna op mijn hurken als de serveerster aan komt zetten met de menukaart. We hebben maar een korte blik nodig. Het is voor ons namelijk Chinees of Vietnamees, in ieder geval iets dat we niet kunnen lezen. Ik kijk wanhopig naar onze redder in nood. De serveerster glimlacht en wijst twee dingen aan. Die doen we. Ze knikt, we hebben een goede keus gemaakt.

Even later komt ze aan met een soeppan en een bord met groentes. Het tweede bord bestaat uit zeevruchten. Schelpjes en stukjes vis en octopus kijken ons vragend aan, waarom? Omdat we geen Vietnamees kunnen, daarom. Goed, zo probeer je weer eens wat nieuws. Het was een tijdje geleden dat we gekookt hadden. “Alles maar in de pan?” Ik kijk naar de serveerster terwijl ik wat groen in de pan wil gooien. Het meisje komt gelijk toegesneld om ons te helpen. Eerst maar even wachten totdat de soep lekker warm is. De hele avond hebben we onze persoonlijke hulp. Telkens als we de bodem dreigen te bereiken wordt de pan weer bijgevuld. Zo eten we heerlijk. Na afloop de rekening. “91.000 dong? Dit kan niet kloppen hoor”, zeg ik verschrikt. “Hoeveel is dat dan?” “Iets meer dan 3 euro. Zo run je natuurlijk geen restaurant.” Vier drankjes, soep met zeevruchten en een aantal keer extra noodles. Ik geef 5 euro en moet de mensen nog overtuigen om geen wisselgeld te geven.

De volgende dag lopen we door de stad naar een 3D museum tot we een leuk plekje zien om te lunchen. Geen menukaart en het enige woord dat de serveerster in het Engels kan is blijkbaar koffie, want dat loopt ze de hele tijd te zeggen. “Coffee?” Het is dik dertig graden dus ik heb liever wat fris. Het woord cola kent ze gelukkig ook. Nu nog eten. Ik probeer in gebarentaal uit te leggen dat we ook wat willen eten. Ik doe net of ik twee stokjes in mijn handen heb en noodles aan het eten ben. De vrouw kijkt me aan of ik gek ben geworden. Blijkbaar is mijn stokjestechniek zo dramatisch dat zelfs het uitbeelden hiervan niet duidelijk is. Er zit niets anders op dan naar een andere tafel te lopen en het gerecht daadwerkelijk aan te wijzen. De vrouw lacht, zegt wat in Vietnamees en komt een tijdje later met twee heerlijke borden noodles aanzetten.

Soms ben je op zoek naar een gewoon goed restaurant en kom je per toeval in het perfecte tentje terecht.