Pretty in pink

“Tikkie jij bent hem.” Nu is het Diann haar beurt om zich niet helemaal lekker te voelen. Buikkrampen pesten haar. Hier waren we al voor gewaarschuwd. We hebben in Mexico in heel wat obscure tentjes gegeten en de diarree zou hoe dan ook een keer komen. Erg jammer is het dan ook dat dit de dag gebeurt nadat ik gekookt heb. Blijkbaar is de maag niet meer gewend aan een overheerlijke pasta. Of het is een verlate reactie dat kan natuurlijk ook. Het niet goed zijn nijpt ons echter tot keuzes maken. We zijn in Merida en er is teveel te zien.

Allereerst de flamingo’s. Deze kunnen we niet laten lopen. Dus we reizen af naar Rio Lagartos om daar een boottour te doen. Je huurt bij een tour een boot voor zes personen. Echter zijn wij met twee, dat schiet niet op. Je kan wachten totdat er een groep voor vier langs komt of je betaalt gewoon het volle pond. Wij hebben in geen van beide zin en besluiten op zoek te gaan naar een andere tour als opeens blijkt dat de prijs drastisch omlaag kan. Na nog een keer weglopen gaat er nog wat van de prijs af en zijn we tevreden. Een bootje voor twee.

Onze gids heet Angel en brengt ons gelijk in contact met de flamingo’s. Prachtige sierlijke nekken die dan weer omhoog en dan weer naar beneden gaan. Het is een kleine groep, maar we gaan nog meer zien. Angel merkt dat wij vogelliefhebbers zijn en spot iedere vogel in de buurt om er dan vlak naast te gaan varen. Hij mompelt wat in het Engels en haalt zijn vogelboekje er bij. Osprey of Fregat roept hij en wijst ze aan. We gaan pas weg als we het ‘oke’ teken geven. Naast alle vogels komen we ook nog een krokodil tegen en twee wasberen.

Onderweg zien we toeristen die terugkomen met witte gezichten of witte lichamen. Er lijkt verderop een schminkpartij aan de gang te zijn of een of ander raar ritueel. Even later vraagt Angel of wij ook een modderbad willen nemen. Diann smeert twee strepen over haar wangetjes, meer hoeft niet. Hierna komen we bij een heuse flamingokolonie in een meer dat bijna in eenzelfde kleur geverfd is als de flamingo’s zelf. We hebben wat tijd bespaard door geen modderbad te nemen dus we mogen wat rond het meer lopen. Een bizar gezicht, het roze achtige meer met daarin honderden flamingo’s. Als we dit vantevoren geweten hadden betwijfel ik of we over de prijs onderhandeld hadden. Het is het in in ieder geval dubbel en dwars waard.

De volgende dag is de keuze tussen lopen of zwemmen. Die uiteindelijk uitvalt in het voordeel van zwemmen. We gaan naar cenotes, wat grotten zijn met water er in. Langs een rails wordt je met paard en wagen naar drie cenotes geleid. Onze wagenbestuurder wijst naar een gat in de grond waar een laddertje uit steekt. “Hier is het.” Ik kijk naar beneden en zie niets behalve zwart. Als hij het zegt zal het wel goed zijn. Eenmaal beneden zijn we alleen in een prachtige grot met helder blauw water, waar we een heerlijke duik kunnen nemen.

De derde cenote is een prachtige grot met op een gegeven moment een nauwe doorgang met water. “Laat jullie spullen maar hier, die neem ik mee naar de andere kant. Jullie dienen daar naar toe te zwemmen.” Ik kijk Diann aan. We zijn in Mexico en die man vraagt ons de rugtassen met de camera, telefoon en mijn portemonnee achter te laten bij hem. En wij dienen ergens door een smalle doorgang te zwemmen om ergens te komen. Dit klinkt als de simpelste berovingstruc in tijden. Te simpel eigenlijk. We gaan het gewoon doen. We zwemmen door de nauwe doorgang en enkele meters later klimmen we er alweer uit, alwaar onze gids gelukkig met de rugtassen op ons staat te wachten.

Wij hebben erg genoten, maar wat we dus niet doen is Chicken Itza. Onbegrijpelijk, maar het nieuwe wereldwonder slaan we over. Het was warm, de zon scheen en dus gingen we liever zwemmen.

.