Tropenkoorts

Was het de waterval? Was het het kijken naar kip en cola? Waren het de drempels onderweg? Ik weet het niet maar ben bevangen door de mexicaanse griep. Omringd door papegaaien en kolibries en het geschreeuw van apen is op de achtergrond te horen. Misschien begin ik te ijlen, dat kan natuurlijk ook.

We besluiten om er toch even op uit te gaan. Wat tropische lucht is altijd goed voor het lichaam. Bovendien zorgt de temperatuur er wel voor dat je de ziekte er vrij snel uit zweet. We gaan naar een aantal Maya tempels kijken, die slechts enkele kilometers van onze kamer liggen.

De stad ligt in de jungle en je ziet de kollosale gebouwen dan ook pas als je er vlak bij bent. De gebouwen zijn vrij hoog als je er voor staat en nog een stuk hoger als je er boven op wilt. Zeker als je niet helemaal fit bent. Halverwege vraag ik mij hijgend af waarom die Maya’s zo hoog moesten bouwen. Eenmaal boven zie ik het uitzicht en begrijp ik het. Terug beneden voel ik een druppeltje, ik kijk naar boven maar zie niets. Nog een druppeltje, maar nog geen haast. Een wit wolkje wordt langzaam zichtbaar terwijl de druppels zich meer en meer mengen met het zweet dat van mijn gezicht afgutst. Dan, alsof de verkenners groen ligt hebben gegeven, wordt de hemel open gezet en binnen enkele seconden zijn we helemaal doorweekt. Rennend naar beschutting, maar zelfs de bladeren kunnen geen onderdak bieden tegen dit geweld. Drijfnat zoeken we uiteindelijk de auto weer op.

Aslsof we nog niet genoeg water gezien hebben bezoeken we de volgende dag twee watervallen. Mooie namen als Agua Azul en Misol Ha passen erg goed bij het vallende water. Bij Misol Ha kan je achter het watergordijn komen en bij de Agua Azul kan je lekker zwemmen. Dat laatste sla ik even over. Nog steeds niet fit en in mijn dromen wordt ik achterna gezeten door krokodillen.

Tijd om het verder te gaan naar Xpujill. De wegen worden net als ik een stuk beter. Bij ons appartement vraagt de eigenaar wat we in de middag gaan doen. We hebben geen plannen, doen we bijna nooit op een reisdag. Hij probeert ons een route naar een vleermuizen grot uit te leggen. Dit verstaan we half, maar we wagen de gok. Na enige omzwervingen denken we de plek gevonden te hebben.

We zien een vleermuis dwarrelend uit een grot. Eenzaam en alleen fladdert hij wat rond, niet goed wetend wat te doen. Dan komt een tweede hem vergezellen. Leuk vleermuisjes kijken, lieve beestjes. Nog tien voegen zich bij hen en dan gaat het hard. Met duizenden komen ze nu uit de grot, tot de lucht zwart kleurt. Ze cirkelen zich een weg naar boven om dan op jacht te gaan. Moeder natuur heeft, onhoorbaar voor ons, de eetgong laten slaan. We krijgen het idee dat ze nergens heen gaan en met tienduizenden alleen maar langs ons scheren en rond blijven vliegen. Het blijkt echter dat er miljoenen vleermuizen in de grot leven die allemaal de bossen intrekken om hun buikje vol te eten aan hinderlijke muggen. Mocht u last hebben van muggen thuis dan zou ik een vleermuis zeker aanraden. We vertrekken terwijl nummer 1.645.364 uit de grot komt. Aan onze buik te merken begint het ook voor ons ook langzaam etenstijd te worden.

De volgende dag gaan we naar Calakmul. Een mayastad die nog beter verborgen ligt dan die bij Palenque. Een gids vraagt bij de ingang van het park of hij mee mag rijden. Er zijn namelijk niet veel mensen en misschien wil iemand die er al is toch nog een gids. Vanaf de ingang is het nog 60 kilometer, wat meer dan een uur rijden is. Ik heb er flink de vaart in en de gids op de achterbank geeft aanwijzingen over waar de grootste kuilen zijn. Er zijn nog geen 20 mensen in deze grote stad. Het is de concurent van Tikal in Guatemala. En als je goed kijkt vanaf de hoogste torens kan je het land al zien liggen. Eenmaal terug bij de auto blijkt dat de gids ook net terug is van zijn tocht. Hij had twee nieuwsgierige toeristen gevonden. Of hij weer mee kan rijden. Tuurlijk. Aan het eind van de rit wil hij ons uit eten nemen bij zijn moeder. Iets kleins, want we hadden de baas van ons appartement ook al gezegd dat we bij hem zouden eten.

We krijgen heerlijke empanada’s. Tijdens het eten vertelt hij over hoe hij in Amerika heeft gewerkt als een illegaal voor drie jaar. Waarom teruggekeerd? Opgepakt en uitgezet. Gelukkig had hij ondertussen wat gespaard voor een huis en had hij Engels geleerd zodat hij nu gids kan zijn. Waar drie jaar illegaal werken al niet goed voor is. Al met al een gezellig dagje en we kunnen hem dan ook niet alles laten betalen. We geven hem wat geld, wat hopelijk genoeg is en doen dan maaltijd nummer twee bij ons apartement.