Zonsopkomst.. Welke zonsopkomst?

We zijn in Guatemala en het lijkt mij leuk om verder een te worden met de natuur. Dat wil zeggen dat we niet meer gaan slapen in een mooi huisje of hotel, nee gewoon op de camping. Op de camping heb je de keus tussen een tent of hangmat. Dat wordt dus de hangmat, lekker slapen in de open lucht. Omringd door allemaal vreemde geluiden van beesten die we niet kennen. De camping heeft helaas ook een paar nadelen. De wc’s zijn op 100 meter afstand. Er is ons verteld dat hier jaguars en poema’s zijn, maar daarvan hebben we niets te vrezen. Je moet uitkijken voor de 100 stappen slang. De naam zegt het in feite al, als je gebeten bent kan je nog 100 stappen zetten voordat je dood neervalt. Je zou dus nog net de wc’s kunnen halen, maar hoewel goed onderhouden lijkt ons dit niet de mooiste plek om te sterven. Dit betekent dus dat als een van ons moet plassen wij beiden gaan lopen. Het andere nadeel is de temperatuur. Tuurlijk Nederland zal ook niet alles zijn, maar geloof me, het is hier koud ’s nachts. We trekken alle kleren aan die we bij ons hebben. Met vier t-shirts, een trui en een regenjack is het nog net te doen.

De volgende ochtend moeten we vroeg op. We gaan namelijk naar de zonsopgang kijken vanaf een Mayatempel. De vorige zonsopkomst die we in Amerika hebben gekeken vond Diann geen succes. Ik ben dan ook gebrand om het dit keer een succes te laten worden. Kan ook niet missen, de Maya’s zijn de grootmeesters van de zonkunst. We moeten wel iets vroeger opstaan dan de vorige keer. Om 4.20 vertrekt onze gids, dus 4 uur opstaan. In het pikkedonker lopen we door het park en vervolgens omhoog, alwaar we op de hoogste trede van de hoogste tempel plaatsnemen. Langzaam druppelen er meer mensen de trappen van de tempel op. Beetje bij beetje wordt het lichter. De zon is nog niet te zien. En dan, het moment supreme… Helemaal niks. Alleen maar grijs. Vanuit mijn raam in Nederland heb ik nog een beter uitzicht. Ongekend. Vier uur opgestaan, om te kijken naar grijs. Diann kijkt mij aan, “Ik ga nooit meer kijken naar een zonsopgang.” We zoeken vrij snel onze hangmat weer op om de verloren uurtjes in te halen.

De zonsondergang dan. Het kan niet fout blijven gaan. Achter ons doemen al dreigend donkere wolken op. We staan nu op een andere tempel. Een man die poncho’s verkoopt staat ons al grijnzend aan te kijken. Voor ons is de zon en achter ons de regen, wat zorgt voor een prachtig spektakel. Dan barst het ook bij ons los. Het laatste stukje van de ondergang kan ons gestolen worden, evenals de ponchos, en we rennen de bossen in. Nog nat van de regen duiken we onze hangmat in, het zal wel weer een koude nacht worden.