Van hitte naar hoogte

Van de groene weiden naar de rode rotsjes. We zijn in de Tatacoa woestijn. Je denkt bij een woestijn aan zand verzameld in heuvels zover je ogen kunnen kijken. Bij deze woestijn zijn het echter stenen rotsen met hier en daar een cactus. Tevens kan ik veel verder kijken dan de rode rotspartijen. Op de foto's leken ze veel groter. Het is meer een soort madurodamwoestijn. We komen aan bij onze camping waar de hangmat al ligt, wachtend om ons naar dromenland te dragen. Krijgen we te horen dat dit niet eens een echte woestijn is, maar meer iets wegheeft van een steppe. De dag er na besluiten we een wandelingetje te maken door dit net-niet-woestijntje. Na een paar keer de weg te zijn kwijtgeraakt begint het wandelingetje meer en meer op een echte wandeling te lijken. Het is tegen de 40 graden en geen spatje regen. Voor mensen zoals wij die de Nederlandse zomers gewend zijn is dit woestijn zat. Tegen mijn zweten valt niet te drinken. Gelukkig hervinden we het pad en komen dorstig maar ongedeerd uit de woestijn.

De tocht zorgt ervoor dat ik bewust word van het feit dat mijn haardos voor weinig afkoeling zorgt. De hitte blijft er in hangen. Het is duidelijk, het haar moet er af. Maarja, leg dat maar eens uit in het Spaans. Normaal zeg ik tegen een kapper dat ik het korter wil en dat hij er iets moois van mag maken. Als het de verkeerde kant op dreigt te gaan kan ik altijd bijsturen.

We stappen een zaak binnen waar ik de enige klant ben. Een man neemt de belangrijke taak opzich om mij te knippen terwijl de rest van het personeel toekijkt. Voor we goed en wel zijn begonnen word ik van de spiegel weg en richting Diann gedraaid. Blijkbaar heeft hij al snel door wie de broek aan heeft in onze relatie, want Diann dient alle beslissingen te nemen. Tot zover het bijsturen denk ik bij mezelf. De man geeft met zijn vingers aan of er meer of minder haar af moet. "Mas", zegt Diann. De vingers verschuiven iets. "Mas!" Het personeel begint zich ook te roeren. "Mas! Mas! Mas!" Dit loopt uit de hand. Mijn ogen zoeken naar hulp en blijven steken bij mijn beste kans, Diann. Die kan het echter iets te goed vinden met het personeel en is te druk in gesprek om ook nog op te letten of de kapper zijn vak verstaat. Er zit niets anders op dan hopen op het beste. Aan het eind mag ik toch nog een keertje kijken in de spiegel om mijn goedkeuring te geven. Geknipt en geschoren, maar vooral opgelucht loop ik uiteindelijk naar buiten.

Volgende stop Bogota. Hier hebben we een negen uur durende tussenstop van Neiva onderweg naar Quito. We zijn ruim op tijd op het vliegveld van Neiva. Ik ga liever wat later heen, maar aangezien ik al eens een vlucht heb gemist, telt mijn stem minder zwaar dan die van Diann. Er komt een man naar ons toe gelopen met de vraag of we een vlucht eerder willen. Vragen waar we naartoe gaan is niet nodig, alle vluchten van Neiva gaan naar Bogota. Tuurlijk, in tien uur kan je immers meer zien dan negen. In Bogota stappen we gelijk in een taxi die ons naar een kabeltreintje brengt. Met het treintje naar boven. Alles loopt vliegensvlug en erg soepel. We zijn nog maar een paar treden verwijderd van een schitterend uitzicht. Maar opeens loopt het niet meer zo soepel en vliegensvlug. We duizelen naar boven tree, tijdje wachten om onze adem te vinden, voor tree. In Groningen vallen mij de laatste meters van het Emmaviaduct (15m boven zeeniveau) ook altijd zwaar, maar dit is toch even andere koek. We zijn in minder dan twee uur van laag naar 3100 meter gegaan en dit is voor mijn longen lastig te bevatten. Hijgend en kruipend gaan wij omhoog terwijl Colombiaanse kinderen lachend om ons heen dartelen.

Tijd om meer richting het bekende zeeniveau te gaan. Helaas is de afdaling maar van korte duur. In vergelijking met de bergen om ons heen ligt Bogota laag, maar dit is alsnog 2650m hoger dan Groningen. Om de stad verder te verkennen doen we een graffititour. Het slenteren in een groep is het tempo dat onze longen bij kunnen houden. Ook ben ik wel benieuwd naar het verschil tussen de graffitispecialisten onder ons viaduct in Groningen en die van Bogota. Misschien is het het licht dat tussen de bergen door anders schijnt dan onder ons viaduct, maar de schilderingen lijken hier wat mooier. Onze gids vertelt enthousiast over de van gogh's van de straat en hoe ze constant tegengewerkt worden door de overheid. Ik krijg zelf het idee dat het nog wel meevalt als ik de aantallen schilderingen tel. De tour duurt namelijk drie uur en dan hebben we nog lang niet alles gezien. Helaas hebben we niet meer tijd, we moeten een vlucht halen. Geen vlucht eerder dit keer, zelfs een uurtje later. Maar dan is het ook echt tijd om Colombia te verlaten en Equador te gaan bekijken.