Ganbei!!

Een druiventros hangt te genieten in het zonlicht. Na een fantastisch frisse lente en een zorgeloze zomer heeft haar lichaam zich ontwikkeld tot een schitterende vorm. Vol van boven tot onder met stevige rondingen. De dauw blijft nog even tegen haar aanhangen als de wijnboer komt aangelopen. Hij neemt de tros in zijn hand en glimlacht. “Een gelukkige jongen die hier van mag genieten”, mompelt hij in zichzelf.

Vier jaar later zit ik aan tafel bij de familie Kuo, de schoonfamilie van mijn nichtje. Het eten ziet er heerlijk uit, maar ik raak vooral geintrigeerd door de lichte bloemengeur die vanaf het glas naar mij toe zweeft. Ik neem een nipje en voel hoe opgewonden de wijn is dat ze eindelijk in de wei mag spelen. Enthousiast bedrijft ze de liefde met mijn smaakpapillen. En na afloop gaat ze niet meteen slapen, maar blijft ze nog liefdevol tegen me aan liggen. Dit is het echte werk fluistert mijn tong. De vader van de familie heft het glas naar mij, hier moet op getoost worden. Er klinkt een luid “ganbei!” En hij drinkt in een keer zijn glas leeg. Ik krijg snel uitgelegd dat dit de bedoeling is bij de eerste toost. Vooruit dan maar en zo leeg ik ook de rest van mijn glas. Mijn tong schreeuwt dat de liefde niet zo snel bedreven hoort te worden. Van lief knuffelen na afloop is ook geen sprake meer. Gelukkig wordt mijn glas snel bijgevuld. Even een kleine pauze waarna ik mijn oude tempo weer zal hervatten.

Het is ongelijk verdeeld in de wereld. Het is wetenschappelijk bewezen dat Aziaten een gen missen om alcohol goed om te zetten. Een biertje kan al genoeg zijn om te zorgen dat ze helemaal van het padje zijn. Ik ben dan ook benieuwd wat er zo gaat gebeuren, aangezien dit voor de vader vrij pittig moet zijn geweest. Hij lijkt in eerste instantie niet echt aangeslagen.

Aangezien ik eerst even wat tijd nodig heb om de wijn te laten zakken voordat ik aan een nieuw nipje kan beginnen, heb ik nog geen slok genomen als de moeder het glas heft. “Ganbei!” Ook in een keer leeg. Het was namelijk haar eerste keer proosten met mij. Het glas werd weer bijgevuld. Hierna kwamen opa en oma even buurten om het glas te heffen. Smekend kijk ik naar Diann om mij te helpen. “Nee, dat vind ik zonde. Heerlijk wijntje hoor.” Ze neemt weer een klein slokje en leunt gelukzalig achterover. Neven en nichten en volgens mij gewoon wat vreemden vanuit een andere zaal, iedereen wilde toosten. Mensen die ons zien vanaf de straat komen zelfs naar binnen om met mij een wijntje te atten. Van dit laatste ben ik vlak daarna niet meer helemaal zeker, het kan zijn dat de wijn enige invloed begint te krijgen. De Aziatische familie lijkt niet echt aangedaan door het nuttigen van alcohol terwijl ook zij vrolijk door blijven drinken. Weer een theorie ontkracht, denk ik bij mezelf op deze wetenschappelijke avond.

Een paar dagen later op de avond van ons vertrek besluit de vader dat het opnieuw tijd is voor wijn. Nu in een wat rustigere setting en zonder telkens ‘ganbei!’ te roepen. Hierdoor komen we met een gezonde gloed aan op het vliegveld. Hier wordt ons echter het ticket geweigerd tenzij we kunnen bewijzen dat we Cambodja ook weer gaan verlaten. Ik geef aan dat ze ons maar op onze blauwe ogen moet vertrouwen. “Je hebt bruine ogen”, zegt ze. Ik probeer nog uit te leggen dat dit gewoon een uitdrukking is, maar de vertrouwensbreuk valt door mij niet meer te herstellen. Uiteindelijk bedenken we dat het misschien handiger is om mijn nichtje het woord te laten doen, zij is ook beter bekend met de Taiwanese uitdrukkingen. Via de telefoon vertelt ze dat we welliswaar onwetend, maar desalniettemin lieve mensen zijn die na een tijdje weer netjes zullen vertrekken. We krijgen het ticket en kunnen weer onderweg. Op naar Cambodja!