Lijntjes pakken in Colombia

We zitten in een auto met Annabelle, twee Colombiaanse jongens en onze chauffeur. We zijn op weg naar het noordelijkste puntje van Zuid Amerika. Niet alleen om de reden dat het leuk klinkt, maar ook omdat hier de woestijn overgaat in de zee wat nogal een bizarre gewaarwording schijnt te zijn. De tour duurt drie dagen. De wegen zijn in dit gedeelte namelijk niet al te best, gelukkig hebben we een goede auto.

We zijn nog geen half uur onderweg of we komen ons eerste obstakel tegen, file. Geen probleem voor ons, wij hebben een 4x4. Hup, van het asfalt af en de bushbush in. Zanderige paadjes tussen dorstige bomen en droge struiken. Al snel komen we twee kinderen tegen die een lijntje over de zandweg hebben gespannen. Grappig hoe snel ze doorhebben dat ze kunnen profiteren van een file. Slimme kinderen, voor wat kleingeld mogen we door. Na nog een lijntje komen we bij een paar hutjes uit. De chauffeur vraagt wat de snelste weg is. De man legt uit dat we niet goed zitten en dat we echt nog een stuk verder om moeten rijden. Weer twee touwtjes verder en dus weer een paar muntjes verder komen we bij andere hutjes. "Hebben ze jullie hier heen gestuurd? Ongelofelijk, jullie zitten helemaal verkeerd. Die kant moet je op." Weer touwtjes en de chauffeur zijn kleingeld begint op te raken. Of wij nog wat hebben. Tuurlijk, kom ik tenminste ook een keer van mijn muntjes af. Bij de volgende hutjes horen we hetzelfde verhaal. We zijn niet eens in de buurt van de goede weg. Gelukkig hebben zij een jongen op een motor die we kunnen volgen. We volgen de motor, die rijdt op een steeds smaller wordend pad. De struiken proberen zich vast te klampen aan de tot dan toe onbeschadigde auto. En het is ongekend, maar ook hier weer touwtjes. De situatie begint nijpend te worden, om de tien meter staan kinderen of volwassenen met een touwtje in hun hand. Het kleingeld is nu bij ons ook op. "Wat hebben jullie nog?", vraagt de chauffeur." De Colombiaanse jongens komen met pakjes sap. Wij hebben nog zoute koekjes. De plaatselijke bevolking vindt het allemaal prachtig, we mogen door. Het pad wordt weer breder en we kunnen de grote weg zien. Daarvoor nog tien lijntjes. De pakjes drinken zijn bijna op, de zoute koekjes ook. Drie lijntjes voor het eind komt het moment dat we allemaal vrezen. Onze oreokoekjes moeten er aan geloven. Hoe pijnlijk ook, het is de enige manier om weer naar de weg te komen. Juichend vanwege al onze cadeaus worden we uitgezwaaid.

Het asfalt wordt zandweg. Na een tijdje komen we aan op een kruising. Het vierwegenpunt staat op iedere toeristische kaart aangegeven. Is hier blijkbaar een enorme bijzonderheid. We moeten vanwege al het omrijden tanken. Dat gaat hier met jerrycans. Je vult de tank totdat je niet meer kan en daarna ga je met twee man schudden aan de auto. Kan er opeens toch nog wat bij. Schudden en bijvullen, schudden en bijvullen. Het tanken is hier een langdurige aangelegenheid. Dit geeft ons de tijd om wat ijsjes te kopen en op aanraden van de chauffeur ook wat snoepjes voor de kinderen.

Terwijl de Colombiaanse versie van zanger Rinus ons begeleid vervolgen we onze weg. De weg is hier een ruim begrip. Soms is het echt een weg, soms een spoor en soms is er niets. Wel zijn ook hier veel kinderen die een touwtje over de weg hebben gespannen. Dit bedoelde de chauffeur dus met snoep voor de kinderen. Alleen stopt de chauffeur niet voor ieder lijntje. Dit is afhankelijk van een aantal variabelen:

Kan je er omheen rijden? We zijn in de woestijn en hebben een 4x4. Het klinkt een beetje raar dat je je door twee kinderen met een lijntje laat tegenhouden. Echter is deze woestijn meer rots dan zand en hebben sommige kinderen hele cactusbossen omgehakt voor een wegversperring.
Kan je vaart maken? Als je met 80km per uur op een touwtje komt afrijden doen de kinderen hem wel naar beneden. Helaas zijn de wegen (voor zover die er zijn) niet al te best, hetgeen vaart maken lastig maakt.
Is het lijntje vastgebonden? Soms houden kinderen het lijntje vast waardoor ze hem makkelijk neer kunnen leggen. Soms is de lijn vastgebonden aan boompjes.
Wat voor materiaal heeft het lijntje? Sommige lijntjes zijn touwtjes, sommige zijn kettingen van motoren. Sommige kinderen houden zelfs hele boomtakken omhoog. Bij de touwtjes kan je nog wel doorrijden, de andere zorgen voor iets meer schade aan de auto.

Vooraf dacht ik dat we misschien veel vluchtelingen zouden tegenkomen aangezien we maar 20 kilometer van Venezuela verwijderd te zijn. De situatie in dat land is niet al te best, maar we komen geen vluchteling tegen. Hoe slecht de situatie ook is, niemand heeft zin in al deze lijntjes.

We rijden naar schelpenstranden, zandduinen, zoutvlaktes en naar plekken met helemaal niets. Geen plantjes, geen stenen, zelfs geen kinderen met lijntjes. Niets behalve gescheurde aarde op zoek naar het water. Water dat zo dicht bij is, maar aangezien de grond niet kan bewegen toch te ver weg. Wij rijden door tot we een plek vinden waar het water diep genoeg is om in te duiken en rustig genoeg om in te zwemmen. Hierna gaan we naar het noordelijkste puntje om de zon zijn eeuwig durende reis richting het westen te zien voltooien. We eten vers gevangen vis en garnalen. En wanneer de sterren de donkere lucht verlichten kruipen wij in onze drie meter brede hangmatten. Ik wikkel me in totdat ik een ondoordringbaar coconnetje ben. En ik kom er pas uit als de zon me heeft veranderd in een mooie vlinder.

Goed, nog steeds geen vlinder natuurlijk, maar het begint in de woestijn toch een beetje heet te worden. Tijd om terug te gaan in de verfrissende airco van onze 4x4. Weer terug langs de vele lijntjes. "Hoeveel snoep heb je nog?", vraag de chauffeur bezorgd. Onze zak van 100 snoepjes is geslonken naar 20. De Colombiaanse jongens zijn het merendeel ook al kwijt. Na een uurtje rijden is alles op. "Ik vrees dat we moeten omrijden." Serieus , zegt hij dat we nu moeten omrijden omdat we niet genoeg snoep mee hebben. Bizar dat je je door een paar kinderen met een touwtje zo te grazen kan laten nemen. Gelukkig hebben we geen haast. Dan maar wat meer kilometers. Rond een uurtje of vier komen we weer bij het beginpunt aan. We zoeken een hotelletje op zodat we rustig kunnen bijkomen van de bizarre landschappen en de bizarre tocht daar naar toe.