Lekker knus

Het vervoer in Guatemala gaat met busjes. Onderweg naar Tikal zaten we al met tien mensen in een busje dat maximaal voor zes personen was bedoeld, maar waar we nu in zitten is helemaal gekkenhuis. Het verschil tussen Guatemalezen en Nederlanders is naast een iets donkere huidskleur ongeveer 40 centimeter. Dit is hier goed te zien aan de ruimte in de busjes. Het woord beenruimte zegt deze mensen helemaal niets.

We gaan van Tikal, via Flores naar Lanquin.  We beginnen ook met zes personen, niets aan de hand. De chauffeur toetert echter naar iedereen die hij op straat ziet lopen. Of ze mee willen rijden tegen een kleine vergoeding. Nummer zeven en acht willen wel mee en ook nummer negen vind het niet erg. Het begint nu krap te worden. Het busje is iets groter dan de vorige waar ik in zit, maar is nog steeds een klein busje. Dit is echt wel het uiterste. Ik zit al aardig opgevouwen en mijn benen zitten tegen kramp aan. Weer toetert hij en weer stappen er drie mensen in. Niemand stapt uit, blijkbaar moet iedereen waar wij heen moeten. De Guatamalezen zijn klein, dat scheel een beetje en ze proppen zich er dan ook tussen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Gordels zijn er niet, dat is ook niet nodig. Ik kan op geen enkele manier meer bewegen. We rijden verder om na twintig meter alweer te stoppen. Er is nog een familie die denkt dat ze er wel bij passen. Twee volwassen en twee kinderen klimmen ook nog in het busje, wat het totaal op 16 brengt.

De kramp is ondertussen weggeijld en vervangen door totale gevoelloosheid als nummer 17 en 18 willen instappen. Dit kan niet, maar de chauffeur geeft aan dat we allemaal wat moeten inschikken. Ik til met mijn handen mijn been over de andere in de hoop dat het wat scheelt. Verder bewegen lukt niet meer. Twee andere toeristen trekken het niet meer en stappen uit. Dat scheelt, dit betekent wel dat er volgens de chauffeur nog vier anderen in kunnen. Die stappen ook gelijk in. We zitten op 20 als de chauffeur zelf ook nog een kindje op zijn schoot neemt. Met 21 mensen komen we aan bij een marktje waar iedereen dient uit te stappen. Ik kan echter niet meer bewegen en vraag Diann of ze me een duwtje wil geven zodat ik naar buiten rol. Het lukt me na tien minuten weer om mijn benen te strekken, waarna we kunnen overstappen naar ons volgende kleine busje. Alleen rijdt deze in plaats van anderhalf, acht uur.

Lanquin is prachtig gelegen, tussen groene heuvels die omhoog reizen als kleine vingertoppen. We besluiten hier een tour te doen waarbij we naast zwemmen en duiken in blauwe poelen ook een grot gaan bezoeken. We krijgen een kaarsje in de handen, je bent verantwoordelijk voor je eigen licht. Een zaklantaarn was wat mij betreft handiger geweest, want geeft wat meer licht. Dit moet dan wel een waterdichte zijn, want vlak nadat we de grot in gaan moeten we een stukje zwemmen. Mijn schoolslag komt niet helemaal lekker tot zijn recht met maar een hand. Met de ander doe ik verwoede pogingen om het kaarsje boven het water te houden. We klauteren, klimmen en zwemmen door de grot die erg lang doorgaat. Als we er uitkomen zijn we een uur verder en is het kaarsje nog maar een kwart van wat het geweest is, maar brandt hij nog steeds.

Na weer een lange rit komen we aan bij Lake Atitlan. Het meer heeft verschillende dorpjes die allen per boot of tuktuk bereikbaar zijn. Wij nemen plaats in San Marcos. Dit blijkt nogal een alternatief dorpje te zijn. De hippies mediteren je om de oren. Je kan geen meter lopen of je ziet een yoga, heling, meditatie of smile center. Ik weet niet of het komt door de omgeving of door het constante gehum van de hippies, maar we raken zelf aardig zen. Er stroomt na het reizen eindelijk weer bloed door mijn benen en we zijn dan ook klaar om ons volgende avontuur aan te gaan in Costa Rica.

Hiervoor moeten we wel eerst nog naar Guatemala stad. Een plek waar de goede buurten via muren, prikkeldraad en een aantal bewakers met geweren niet veel kleiner dan hun eigen lichaam, worden gescheiden van de iets minder goede buurten. Wij slapen zelf in de iets minder goede buurt. Geen bewaker, geen geweer, maar ook geen last. Heerlijk geslapen.