Familiebezoek

In het vliegtuig van Guatemala naar Costa Rica wordt rum geschonken dus we komen met een goed gevoel aan. Vervolgens lijkt het mij een goed idee om gelijk te pinnen. Een euro staat gelijk aan 650 colones, de Costa Ricaanse munteenheid. Met trillende handjes toets ik 65.000 in. Was een euro echt wel 650 colones? Een nulletje kan in deze een groot verschil maken. Toch maar gedaan. Vervolgens in de taxi naar ons hotel. Ik betaal keurig in colones, hij heeft hier echter geen wisselgeld van. Dit gaat gewoon in dollars. Schijn je ook overal mee te kunnen betalen hier.

Na wat gezwommen hebben, gaan we de ouders van Diann ophalen. Nieuw bloed en dus wat meer afwisseling in de gesprekken. Vooral Diann kijkt daar erg naar uit. Het is even wachten dankzij een kapotte bagageband, maar het weerzien maakt alles goed. Met een grote glimlach komen ze op ons afgestapt. Nu al blij en dan moet hun reis nog beginnen.

De volgende dag gaan we richting een vulkaan. Voor het laatst uitgebarsten in 1968, maar men neemt hier het zekere voor het onzekere. De auto moet zo geparkeerd worden dat je gelijk weg kan rijden. Je weet maar nooit. Ik kijk naar de vulkaan die nog rustig ligt te slapen, gewikkeld onder zijn deken van wolken. Wij slapen in tenten vandaag. Dat klinkt primitiever dan het is. Een bureau, grote kast en hard houten vloer horen er allemaal bij, evenals een balkon. Ik had nog nooit een tent met een balkon gezien, maar ik kan het iedereen aanraden. Vanuit hier kijken we zo de natuur in naar de spelende aapjes.

In de buurt bezoeken we een riviertje, verwarmd door de vulkaan. De auto kan langs de kant van de weg geparkeerd worden. Het is zondag en vrij druk. De plaatselijke bevolking ziet dit riviertje ook als een ontspannend tijdverdrijf. Hele families liggen in de rivier. Er zijn dammetjes gebouwd, waardoor poeltjes ontstaan die aanvoelen als een bubbelbad. Heerlijk ontspannen liggen we in het water bij te praten.

Hierna gaan we naar Monteverde. We komen aan rond een uurtje of vijf. Wat we meestal doen rond die tijd is een biertje of een borrel drinken. Je praat of leest wat, vaak worden er spelletjes gespeeld. Soms probeer je te kijken of je iets kan volgen van een of andere Spaans gesproken soap op tv. In Monteverde is er zeker een drankje, maar verder vooral stilte. Heel af en toe probeerde iemand nog de schoonheid met een woord te vatten. Maar ik denk niet dat ik ooit een zonsondergang heb gezien met eenzelfde schoonheid. Het duurt nog een uur voordat de kleuren hun kracht verliezen. En daarna nog een tijdje voordat we weer bij zinnen komen voor zover dat mogelijk is.

Het andere dat we doen naast naar zonsondergangen kijken is een ziplinetour. De uitleg volgt in gebrekkig Engels wat zorgt dat de zenuwen wat toenemen. Via een ijzeren touwtje glij je als het goed is van boom naar boom. Ik voel me net Tarzan, maar dan wel stevig in mijn tuigje en goed gezekerd. De dames doen tot mijn verbazing met dit alles mee. Tot aan de Tarzanswing, hetgeen meer een mannenaangelegenheid is. Het gaat als volgt. Je loopt over een brug die opeens ophoudt. Hierna wordt je gezekerd aan een touw en wordt je half over het randje geduwd door de jongens die de ziplinetour verzorgen. Na een kleine vrij val, wordt je als het goed is opgevangen door het touw, waarna je heen en weer slingerend tot stilstand wordt gebracht. Ik ga als eerst en merk dat ik toch geen Tarzan ben. Die gilde namelijk niet zo hoog. Dan gaat Jan Jouke. Net nadat hij van de brug is geduwd en aan zijn vrije val gaat beginnen schreeuwt een van de jongens, “No, no, wait!” Er is echter geen weg meer terug. De zwaartekracht doet zijn werk en JJ zet de daling in. Het touw weet hem net als alle anderen gewoon op te vangen. Gevalletje Costa Ricaanse humor. Ik mag ze wel.