4x4 in de rivier

We zijn in Tamarindo aan de kust. Jan Jouke en Carla, de ouders van Diann, liggen nog aan het strand als wij gaan kijken of we een schildpaddentour kunnen boeken. Hiervoor moeten we naar het schildpaddenhotel dat volgens onze tomtom een halfuurtje rijden is. Onze tomtom is een fantastisch apparaat en kent wegen die zelfs de locals niet kennen. Het enige nadeel is dat het soms wat lastig begaanbare wegen zijn. Gelukkig hebben wij een 4x4.

We rijden door een zandpad als onze tomtom ons door een riviertje wijst. Ik kijk naar Diann en zie de twijfel in haar ogen. Ik neem aan dat we dit allemaal weleens hebben. Je staat voor een keuze. Een keuze tussen gevaar en veilig. Een keuze voor avontuur of voor zekerheid. Als er een moment is in je leven dat je door een rivier kan rijden dan is het nu. Je hebt een 4 bij 4 en de rivier is goed te doen. Ik geef gas en ga er vol in.

Ik neem aan dat we dit allemaal weleens hebben. Je vraagt je af hoe je in hemelsnaam die keuze hebt kunnen maken. Het is net nadat ik de rivier in ben gereden, de auto zit muurvast en we zijn beiden in paniek. “Terug!”, schreeuwt Diann. De achteruit werkt niet meer. “Duwen, ik rij wel.” Ik doe de deur open om uit de auto te springen. Terwijl ik de deur open gooi stroomt het water met bakken naar binnen. Ik spring uit de auto en geef alles wat ik heb. Het maakt echter geen centimeter verschil. Hulp is het enige wat ons kan redden. Diann blijft bij de auto terwijl ik niemandsland in ren.

Een paar honderd meter verder kom ik bij een huisje. “Car, blub blub.” De man spreekt geen Engels, maar het is duidelijk. De man neemt wat hulptroepen mee en samen kijken we naar een nu meer dan dramatische keuze. Een van de mannen kent iemand die ook een auto heeft. Ondertussen moet ik een moeilijk telefoontje plegen richting de ouders van Diann, die gelukkig vrij rustig reageren.

Na een kwartier komt hij terug met een oude auto. Deze wagen moet alles geven om ons uit de rivier te trekken en heeft aan zichzelf niet genoeg. Twee mannen, Diann en ik moeten duwen. Tot aan je middel in het water om de auto 30 centimeter richting de kant te brengen. Hierna moet er eerst weer wat modder weggegraven worden. Weer 30 centimeter. En dan begeeft de andere wagen het. Vier mannen, een vrouw en twee kapotte auto’s. Ik wacht nog even totdat er een nieuwe auto is voordat ik Diann haar ouders op de hoogte breng van onze 60 centimeter winst.

De nieuwe auto is beter, heeft ook moeite, maar krijgt ons er wel uit. We worden naar een van de huisjes gebracht waar een hele lieve man, eigenaar van de eerste auto,  ons wat gerust probeert te stellen in het Spaans. Ze hebben niet veel, en nu ook nog een auto minder. Hun zoon gaat al snel richting een winkeltje om wat drinken en een plakje cake voor ons te halen tegen de schrik. Een paar kilometer verderop krijgen Jan Jouke en Carla, van de huiseigenaar van de airbnb ook wat aangeboden tegen de schrik, wiet. Dit slaan ze echter vriendelijk af tot verbazing van de eigenaar. Vreemd Nederlanders die geen wiet hoeven.

Het duurt een tijdje voordat iemand van het autoverhuurbedrijf de weg kan vinden en in de tussentijd zitten we zwijgend te wachten. Er valt niet veel te zeggen en dat hoeft ook niet. We krijgen beide noodles. De man biedt zijn verontschuldigingen aan omdat ze maar een vork hebben, de ander moet eten met een lepel. Wij vinden het al heel mooi dat we überhaupt iets krijgen, van mensen die zelf weinig hebben. Als de monteur komt vergelijkt hij onze auto met een zwembad. Kan niet meer in gereden worden alleen nog maar in gezwommen. We worden naar huis gebracht en de volgende dag krijgen we een vervangende auto.

Met deze auto rijden we weer terug naar de plek waar we zo ontzettend lief geholpen werden. Allereerst de man, waarvan zijn auto kapot is. We geven hem geld voor de reparatie en we hebben ook een klein kerstpakketje gemaakt. Hij is licht ontroerd en mompelt iets in de trant van dat hij God bedankt dat hij ons heeft ontmoet. Dat is natuurlijk andersom. Vervolgens komen we bij de man die met ons in de rivier is gesprongen. Juichend staat hij ons op te wachten. We kopen nog twee surfbordjes bij hem. Pura Vida. Op het pure leven van deze lieve mensen. En dat het ze goed mag gaan.