Er gaat toch iets boven Groningers

We vertrekken uit Yosemite. Het rotsachtige gebied verlaten we voor glooiende heuvels die bedekt zijn met een geelachtig soort koren. Misschien is het verdord gras, lastig in te schatten. Ik weet ook niet of ik het mooi vind. Kilometers lang rijd ik door dit landschap. Het is deze overgave, het enthousiasme, het is de grootsheid waardoor ik uiteindelijk besluit dat dit toch de moeite waard is. Zoals een haar op het hoofd van een leeuw niet veel voorsteld, maar tezamen vormen die haren de manen van een machtig beest.

Je hebt Amerika en de rest van de wereld. Amerikanen maken makkelijk contact, en zijn vaak erg enthousiast als ze ons horen praten. “Waar komen jullie vandaan?” “ Uit Nederland.” “O, dat is leuk, ik heb kennissen in Zweden.” Ik vind dit altijd mooie gesprekken en ik snap nu ook beter hoe Amerikanen bij het idee komen dat iedereen in Europa elkaar kent. De grote vlakten lijken hier oneindig.

Het landschap wordt uiteindelijk toch anders, nu zijn het de fruitbomen die het uitzicht bepalen. Wederom kilometerslange velden met alleen maar fruitbomen. Vreemd dat ze in dit land zoveel cola drinken, de sinaasappelsap zou toch spotgoedkoop moeten zijn.

We draaien de heuvels in die in Nederland waarschijnlijk net tot bergen zouden worden gebombardeerd. Onze naviagtie geeft aan dat we nog een uurtje te rijden hebben tot het grote bomen park, maar ik heb nog geen boom gezien. Er groeit hier sowieso niet erg veel heb ik het idee. Weer een bochtje om en plots komen we bij een groot meer, er is een riviertje en er open zicht een groene weide voor ons. Ik verbaas me hoe erg de wereld kan veranderen in slechts een bocht.

We trekken verder de bergen in en komen bij de ingang van het park. Ik heb ondertussen al wat bomen gezien, ik gok ongeveer een meter of vier hoog. Ik ben dan ook nog niet heel erg onder de indruk. We gaan verder omhoog en na weer een bocht zien we opeens hogere bomen en niet veel verderop bizar dikke bomen. Het is alsof ik de deur naar Narnia heb gevonden. Of net als Allice in een gat ben gevallen. Ik ben in ieder geval in een andere wereld terecht gekomen.

Diep onder de indruk besluit ik een boom te laten weten dat dit toch een mooi park is, en knuffel hem met open armen. Ik krijg niet het gevoel dat de boom er veel van merkt. Ik ben ook slechts een kleine jongen in het hele grote Amerika.