Voelt als Groningen

De rest van mijn familie bezoeken we in Taichung. Ze runnen een peuterschool en de kinderen kijken hun ogen uit wanneer we aankomen. Behalve mijn oom komen hier weinig westerlingen. We mogen mee op fieldtrip naar een lantaarnfestival. Wel overdag, maar dit is voor de kinderen al indrukwekkend genoeg.

Op internet hebben we opgezocht wat er nog meer in de buurt te doen is. Het sun moon lake staat bekend als echte aanrader. Mijn oom is niet onder de indruk. “Het leekstermeer is mooier.” Maar ja om nu naar het leekstermeer te gaan is ook weer zoiets. Als tussenoplossing wordt gekozen voor de wetlands. Eenmaal aangekomen denk ik, de Waddeneilanden zijn mooier. Toch heeft het zeker wat, de voetjes in het ondiepe water met de windmolens op de achtergrond. Op de droge zandvlaktes rennen krabbetjes in de rondte op zoek naar meer land. En in het ondiepe water spartelen visjes op zoek naar diepte.

Hierna door naar het taroko park alwaar we midden in de nacht worden opgeschrikt door een aardbeving. Ik ben echt terug in Groningen denk ik bij mezelf. Diann staat al te kijken waar we het beste kunnen schuilen. “Onder het bed of onder het bureau?” “Ik blijf liever liggen.” “De hele grond trilt man.” Met moeite rol ik uit het bed. “Ik voel het niet meer goed.” “Het is ook over.” Ik beloof volgende keer mijn beschermende taak beter te vervullen. Maar de aardbeving moet dan ook niet komen om half twee ‘s nachts. De volgende morgen lezen we dat de beving 4.6 aantikt. Een persoonlijk record denk ik bij mezelf. Niet gek voor een paar dagen Taiwan.

De volgende dag lopen we door het park waar een rivier zich wringt tussen de steile wanden. Overal langs het pad staan waarschuwingsborden. Niet blijven staan gevaar op vallende stenen. Als bewijs liggen grote rotsblokken beneden te baderen. Veel passanten dragen ook een helmpje, hoewel ik me afvraag of dat echt helpt als een rotsblok van enkele meters vanaf 300 meter op je hoofd valt. De natuur lijkt ook zo vredelievend. De vlindertjes kabbelen om je heen, terwijl het blauwe stroompje rustig naar beneden fladdert. Zelf kabbelen en fladderen we ook wat in de rondte totdat we moe zijn en Taipei weer gaan opzoeken.

“Hebben jullie trek?” Alle Taiwanezen zijn hetzelfde. Ricky (de Taiwanese korfballegende) heeft ons uitgenodigd om wat te eten en drinken, want wat zou je ook anders moeten doen. Onderweg naar het restaurant vertellen we verhalen over vroeger en nu. We vertellen dat we bestolen in Colombia. “Zoiets zal hier nooit gebeuren.” “Lijkt mij dat dit overal kan gebeuren.” “Niet hier, leg maar iets op die scooter daar.” Ik heb mijn korte broek nog in mijn rugzak en leg hem op de scooter. “Nu gaan we uiteten.” Ik twijfel, het is toch een van mijn favoriete broeken, maar Ricky belooft een nieuwe te kopen als hij weg is.

Na het eten komen we terug. Broek ligt er nog. Ricky trots. “Misschien ook iets te grote maat voor een Taiwanees. Diann mag ik je telefoon even lenen?” Nee, we zijn hier uitgespeeld. Op naar de nightmarket voor meer eten en andere spellen. Van de schot en schietspelletjes heb ik dan weer snel mijn buik vol. Diann en Ricky herinneren mij aan de betekenis van nederigheid, was het bijna vergeten. Tijd om afscheid te nemen dus.

De volgende ochtend vertrekken we met mijn nichtje Pavana richting thousand island lake. De wegen zijn gemaakt voor scooters en wij zitten in een auto. Veel draaien en keren dus. Het uitzicht over het meer maakt het echter allemaal waard. Het blauwgroene water tekent scherp af tegen de geelbruine rotsen. We rijden naar beneden tot we daadwerkelijk bij het meer zijn. Ik moet plassen en wil zwemmen, maar twijfel over de volgorde. Net als ik er uit ben klinken er sirenes over het water. Terwijl we nonchalant proberen weg te lopen zegt Pavana “Net doen of je geen Engels kan.” Ik besluit mijn Duits op te halen, terwijl Diann mij in Frans antwoord probeert te geven. Trots kijken we elkaar aan terwijl Pavana hoofdschuddend wegloopt. De waterpolitie blijft ons nog een tijdje nakijken, maar komt niet op het land. Even verderop vragen we een vrouw waarom de politie zich hier zo druk maakt. Het meer blijkt de drinkwatervoorraad van Taipei te zijn. Je mag er niet te dichtbij komen er mag niet gezwommen worden en over het plassen weet ik het antwoord al. Ik hou het nog wel even op.