Maagvergroting

“Zullen we naar Taiwan gaan?” “Tuurlijk we zijn nu toch al aan de andere kant van de wereld. Kan dat kleine stukje er ook nog wel bij.” Goed, dat blijkt dus vies tegen te vallen. 24 uur reizen en twee dagen verder komen we ‘s avonds aan. We zijn onderweg een dag verloren, maar hebben gelukkig onze bagage nog. We worden opgehaald door mijn nichtje die met haar man en de rest van de schoonfamilie in Taipei woont

Na een korte nacht gaan we uiteten voor ontbijt. We komen terecht in een Japans restaurant met persoonlijke afgesloten hokjes. Eenieder gaat in een hokje zitten en kruist wat aan op de menukaart. Dit lijkt een wat vreemde manier van uit eten gaan, helemaal op jezelf. Maar zo in de ochtend is dit misschien wel de ideale plek. Heerlijk, geen gezeur aan je hoofd in de vroege morgen. Aangezien mijn nichtje met haar hele schoonfamilie in een vijf verdiepingen tellend appartement woont, kan ik me voorstellen dat dit voor haar ook een verademing is. Lekker alleen in een hokje. Ga ik in Nederland ook vaker doen. Bijkomend voordeel is dat niemand mij ziet stoeien met stokjes. Duidelijk bestek voor gevorderden. De noodels kruipen door mijn stokjes heen waardoor ik gedwongen word om met mijn gezicht in de kom slurpend de sliertjes tot mij te nemen. Mijn nichtje kijkt net aan de andere kant van het schuttinkje. “Je eet als een hond.” “Nee, je bestek is rommel”, verbeter ik haar. Er volgt een kleine uitleg over de etiquette in Taiwan. Slurpen mag, maar wel terwijl je de kom naar je hoofd brengt, niet andersom. Ook het gebruik van de stokjes wordt voorgedaan, waarna ik zowaar een sliertje in mijn mond weet te krijgen. Oefening baart kunst zegt men, dus voorlopig geen mes en vork.

Na wat kleine toeristische attracties, komen we in de middag weer terug op de hoofdattractie, eten. Volgens mijn nichtje draait alles om eten in Taiwan. In dit geval is het bij een Italiaan. Ik heb nog niet echt honger aangezien ik een vrij zwaar ontbijt heb gehad. Het is hier echter schijnbaar traditie om als een blijk van gastvrijheid je gasten te voeren totdat ze niet meer kunnen. Er zit in feite dus weinig vrijheid bij, eten zal je. Na drie gangen Italiaans zitten we tot de nok toe vol.

Het is tijd om wat bij te komen in een natuurlijke hotspring. Mannen en vrouwen zijn gescheiden dus we spreken af om elkaar over 4 uur weer te treffen bij de receptie. Dit lijkt lang om een beetje in bad rond te dobberen, maar naast verschillende baden heeft dit etablissement ook veel andere ruimtes. Na een beetje rondgedobberd te hebben besluit ik de slaapruimte te gebruiken voor een kleine powernap. Naar mijn idee twee minuten, maar in werkelijkheid iets meer dan drie uur wordt ik gewekt door de man van mijn nichtje dat het echt tijd is om te gaan. Het is 7 uur, tijd om te eten.

We worden gebracht naar een nightmarket. Hier heb je allemaal kleine tentjes met verschillende soorten voedsel. “Wat is dit?” “Eerst proeven” Ik trek een gezicht waaruit duidelijk af te lezen is dat dit niet mijn favoriets is. “Rijst met varkensbloed.” Na deze uitleg hoeft Diann eigenlijk ook niet meer. Uit beleefdheid toch maar een stukje proeven om hierna tot dezelfde conclusie te komen, niet lekker. Bij het volgende tentje krijgen we iets dat nog het meest lijkt op een bitterbal die nog niet in de frituur is geweest. Eenmaal in de mond voelt de substantie aan als kauwgom. Ik probeer het door te slikken, maar het is met geen mogelijkheid weg te krijgen. Ondertussen legt mijn nichtje uit dat meerdere mensen sterven bij het eten van deze bal omdat het vast blijven zitten in de keel. Dit lijkt me niet de mooiste manier om dood te gaan en met veel moeite weet ik hem naar binnen te krijgen. Na worstjes, besuikerd fruit, koude noodles en soep probeer ik aan te geven dat we vol zitten. Onderweg naar de auto moeten we echter nog wel de paddestoelen en gefrituurde kip proberen. Mijn tong moet bijkomen van alle smaakexplosies die op hem worden afgevoerd. Maar die heeft het nog niet het zwaarste. Mijn maag is als een ballon die opgeblazen is tot het punt dat de kleur vager wordt en de buitenrand zo opgerekt is dat hij elk moment kan knappen.

Terug in het huis gaan we snel slapen. Er schijnt de volgende morgen een groot ontbijt op ons te wachten.