Hop, hop, paardje in galop

In de groene heuvels van San Augustin toren ik hoog boven het aardoppervlak uit. Rukwinden proberen mij van mijn zitplek af te blazen en het kost me al mijn spierkracht om te zorgen dat ik niet val. Dit wordt nog wat als dit enorme beest gaat bewegen. Ik zit namelijk voor het eerst op een paard. "Volgens mij is het een pony" "Wat?" Ik was net met mijn gedachten bij ridderslagen en Zorro voordat ik hieruit bruut verstoord wordt door Diann. "Volgens mij is het een pony, paarden zijn groter." "Luister, ik heb eerder op een pony gezeten, of een ezeltje dat weet ik niet meer precies. Maar die waren een stuk kleiner dan dit paard." "Je voeten raken bijna de grond." "Mijn hoofd zit bijna in de wolken. Pony's kunnen alleen maar dromen dat ze ooit zo groot worden." Discussie onbeslist, dus ik benoem het gewoon wat het is, namelijk een paard.

Goed, eerste keer paardrijden, dus enige uitleg is wel noodzakelijk. Die werd verzorgt door onze gids. "Als je naar links trekt gaat hij naar links. Als je naar rechts trekt gaat hij naar rechts. En als je wil stoppen moet je beide teugels aantrekken." Juist, duidelijk. We vertrekken en komen al snel bij een steile helling naar beneden. Ik begin een klein beetje nerveus te worden. Kan dit paard het wel? Het pad lijkt me niet gemaakt voor paarden? Moet ik trouwens geen helm op? Het paard stapt zorgeloos naar beneden terwijl ik mij krampachtig vast hou aan het zadel. Diann zit een stuk relaxter en probeert me rustig te houden door tips te geven. "Je moet een beetje achteruit leunen en je benen klemmen. Zoveel mogelijk contact houden met je pony." "Het is een paard!" Niet gelukt dus. Uiteindelijk komen we veilig beneden. Dat viel op zich nog wel mee. Er staat ons nu een heuvel te wachten. De gids klikt wat met zijn tong. De paarden versnellen naar wat later draf blijkt te zijn. Als een stuiterballetje met ADHD ga ik op en neer. Dit gaat niet goed. Het paard gaat nog harder en komt in galop. Paardrijden is net als dansen. Je moet in hetzelfde ritme komen als je partner. Je begint langzaam, elkaar een beetje aftasten. De bewegingen worden steeds vloeiender, soepeler. Je danst niet alleen op het ritme van de muziek, maar van haar hartslag. Je voelt het tempo omhoog gaan, terwijl de lichamen nauwelijks meer los van elkaar komen. Je kijkt elkaar in de ogen en ziet tot je geluk je eigen verliefdheid weerspiegeld.

Dit is nu helaas niet het geval. "Welk liedje heb jij in hemelsnaam in je hoofd!" Het paard en ik dansen duidelijk op verschillende muziekstijlen. Ik probeer contact te zoeken met mijn partner. In de ogen kijken werkt niet dan val ik zeker. Praten helpt ook niet. Ik weet uit ervaringen uit de stad dat dit een kansloze missie is. In de verte een huisje, het paard mindert vaart. We zijn bij de eerste van een aantal oude beelden. Op een steen is een figuur uitgehakt. Het figuur heeft een prachtig uitzicht over een groene kloof met verscheidene watervallen. Als je toch ergens een paar 1000 jaar naar moet kijken, kan je het maar beter hier doen.

We rijden verder. Mijn paard heeft de neiging om extreem de rechterkant aan te houden. Zo extreem dat terwijl hij net onder de takken loopt, ik vol in de takken rijd. Ik trek naar links, maar het paard reageert slecht. Onze relatie heeft duidelijk wat opstartproblemen. Omhoog gaan we weer in galop. Ik heb het idee dat ik het ritme iets beter aanvoel, maar de kracht van het beest ben ik zeker niet meester. Ik zie mezelf graag als een sterke jongen. Echter als je erachter komt hoe machtig een paard is voel je je erg nietig. Ik rij voorop en ga sneller dan dat je zou mogen op dit soort paarden. Opeens word ik ingehaald door Diann. Die me gelijk afsnijdt. Een actie die door iedere fatsoenlijke jury zeker tot diskwalificatie zou hebben geleid. Het brengt me een beetje uit balans terwijl het paard gewoon door galoppeerd. Ik raak steeds meer uit balans. Hoe zit het met veiligheidsgordels, airbags, kreukelzone? Hoe is het mogelijk dat dit op een paard niet tot de standaarduitrusting behoort. Ik dacht vroeger dat ik erg goed zou zijn op een rodeostier. Die zou me er nooit afkrijgen. Nu stuiter is langzaam rechts van het zadel af. Ik krijg dezelfde afwijking als mijn paard. Het baasje begint steeds meer op het beestje te lijken. Ik trek aan de teugels in een laatste poging het paard tot bedaren te dwingen. Het beestje is echter het baasje en bepaalt zelf wel wat hij doet. Dit is het einde, ik weet nu zeker dat ik ga vallen. "Blijf je een beetje zitten op je pony?" Deze vraag tart me genoeg om het nog drie seconden vol te houden. Met het zweet op mijn voorhoofd kom ik hijgend boven, waar Diann al staat te wachten. "Paard. Het is 100% een paard. Dit is onmogelijk het werk van een pony."

We bezoeken nog meer beelden, terwijl we door een prachtige omgeving rijden. Dat laatste krijg ik te horen van Diann. Ik heb al mijn aandacht nodig om op mijn paard te blijven zitten. Heelhuids, op wat schrammen van de bosjes na, bereik ik het eindpunt. De spierpijn die dan al opkomt zal me nog meer dan een week herinneren aan dit geweldige avontuur. Toch denk ik dat ik volgende keer gewoon op een ezeltje ga.