Beren aanval

De drukte van de stad uit en op naar de rust. Lake Tahoe, een meer op 2 kilometer hoogte in berenland. Dit betekende voedsel in de berenlocker, er mocht beslist niets achter blijven in het busje zelf, geen shampoo, geen tandpasta, niets. Beren kunnen namelijk tien keer beter ruiken dan bloedhonden, en zijn altijd op zoek naar een lekker maaltijdje in een busje met twee personen. We waren dus gewaarschuwd.

Na alle hamburgers in de stad besloten we om zelf wat te koken, onze bus was voorzien van de modernste apparatuur. Twee pits kooktoestel en een gasfles. Meer hadden we ook niet nodig. Voordat we gingen slapen namen liepen we alle dingen die in de beerlocker moesten nog even langs. Voedsel? Check. Drinken? Check. Afval? Check. Douchespullen? Check. Alles zat er in. Wat we ons echter niet realiseerden was dat we ondertussen twee afvalzakken hadden, waarvan er slechts eentje in de beerlocker zat. De ander, met daarin onder andere wat restjes kip en een pakje waar de ham in gezeten had, lag nog gewoon in ons busje.

Ondanks dat we dachten dat alles in de beerlocker zat waren we toch wat ongerust. Je weet het nooit met die beren. Raampjes van de bus, die normaal zorgden voor frisse lucht bleven nu dicht. Straks roken ze onze lichaamsgeur. We probeerden wat te slapen. De ui die door de pasta pesto ging begon me parten te spelen. “Lieverd, ik moet een scheetje laten.” “Nee! Straks ruiken de beren het. Bovendien zitten de raampjes dicht.” Dit beloofde een zware nacht te worden.

Ik begon net wat in slaap te komen toen ik opeens het grommen van een beer hoorde. Binnen een tiende van een seconde schoot mijn hartslag naar 200, mijn zintuigen verscherpten zich, waardoor ik een tiende later begreep dat dit het aanslaan van onze koelkast was. Een half uur later weer berengegrom, maar weer de koelkast. Elke keer duurde het weer een tijdje voordat ik rustig was en weer half in slaap gesukkeld, waarna ik blijkbaar vergeten dat we zo’n ding hadden. Hoewel mijn zintuigen telkens even verscherpten bleek mijn reukzintuig 1000 keer slechter te zijn dan die van een walvis en daardoor ontging mij de geur van de afvalzak. Als ik iets beter had opgelet, had ik misschien iets opgepikt en als een razende de zak in de beerlocker weggestopt.

Hondengeblaf, ik hoorde hondengeblaf. “ Wat is er?” vroeg Diann. “Beren!”, riep ik, “Het zijn de beren.” Ongeveer 100 meter naast ons stond een ander stel met twee honden op de camping. Dichtbij genoeg voor de honden om de beer op te merken, maar ver genoeg zodat de beer zich veilig naar ons busje kon begeven. “Wat moeten we doen?” Er brak paniek uit. “Weet ik niet”, schreeuwde ik, terwijl ik probeerde door het raampje te kijken of ik de beer zag. Mijn ogen in het donker zijn net iets beter dan die van een mol, maar ik zag niets. “Lawaai maken, daar kunnen ze niet tegen.” Ik wilde beginnen met zingen. Het nummer dat me op dat moment als enige te binnen schoot was: ‘Zag twee beren broodjes smeren’. Nee dat zou ze misschien alleen maar aantrekken. “Het autoalarm, we moeten het alarm laten afgaan.” “Wacht even, misschien zijn het geen beren.” Het hondengeblaf was gestopt. Ik bleef de rest van de nacht roerloos liggen, met de autosleutels in mijn hand, totdat het licht werd.

Geen beer gezien, geen beer geroken. Toen ik de volgende ochtend de afvalzak vond was ik zowel opgelucht als teleurgesteld dat ze dit niet opgepikt hadden. Als ze dit al niet eens konden ruiken. De rest van de avonden in berenland sliepen we dan ook een stuk rustiger.