Fietsend door San Francisco

In onze Inn in Oakland kregen we een live versie van Romeo en Julliet te horen. Alleen in plaats van Romeo, o Romeo, werd er geschreeuwd dat Rachanda nu eens moest stoppen met het omgaan met losers en naar buiten moest komen voor een echte man. De man werd duidelijk geplaagd door liefdesverdriet en moest en zou zijn Julliet vinden. Hij wist niet precies in welke kamer ze zat dus hij probeerde ze allemaal. Het was half 4 ‘s nachts plaatselijke tijd, misschien niet het beste moment om je geliefde te zoeken of in ieder geval op deuren te bonzen, maar als je verscheurd wordt door pijn kan ik me voorstellen dat je je hier niets van aantrekt. Hij kreeg echter weinig gehoor, was dit uberhaupt we het goede motel, had hij een deur gemist of had ze hem niet gehoord. Hij nam het zekere voor het onzekere en ging alle deuren nog een paar keer langs, nog harder schreewend dan de eerste keer. En met iets meer scheldwoorden, deze moderne uitvoering van Romeo en Julliet kon me dan ook iets minder bekoren. Hij kreeg ook nog geld van haar, iets waar volgens mij in het originele stuk niets van te merken was. En Julliet ,of Rachanda zoals ze in deze uitvoering heette, liet niets van zich horen. Jammer, want het werd nu wel een eenzijdig verhaal en er werd niet al te positief gesproken over Rachanda. Het stuk eindigde met Rachanda die deed of ze dood was, of in ieder geval in slaap en Romeo die zijn liefdesverdriet probeerde weg te schelden. Tot ook hij vermoeid en gebroken in de steeg naast het hotel ging liggen, wachtend op zijn ondergang als die al niet was gekomen.

Wij waren ondertussen klaar wakker en besloten San Fransisco in te gaan. Het eerste mooie gebouw dat we zagen gingen we in. Het bleek het gemeentehuis te zijn alwaar wij getuige waren van vier verschillende bruiloften. Hierna op zoek naar een rode brug. Met een kabeltreintje omhoog en daarna gelijk een fiets huren, lopen zouden we immers nog genoeg doen. De verhuurder wilde aan twee Nederlanders uitleggen hoe ze moeten fietsen. Wij gaven aan dat ons volk het fietsen had uitgevonden dus dat dat niet nodig was. Over brede fietspaden werden we gevoerd naar de mooie rode brug. Pas op de brug zelf dringt zijn inmense grote pas echt door. De machtige bovenarmen rollen naar beneden om de grote torens in bedwang te houden. Vanaf de brug zie je de glooiende heuvels, veelzijdige gebouwen, liggend aan het blauwe water. De brug zelf, maar zeker ook het uitzicht is adembenemend.

Terwijl de zon onder de brug door ging, voeren wij naar de gevangenis. Daar liepen we rond alwaar de ergsten onder de misdadigers waren opgesloten. De spreker op de audiotour werd begeleid door geluiden van kettingen, schreeuwende mensen en het tikken op de tralies. Aangezien het zelf al nacht was zorgde dit voor een enigzins beangstigend onderbuikgevoel. We pakten de volgende boot terug naar ons motel en raakten weer enigzins bij zinnen toen we Romeo zagen. Nog altijd wachtend op zijn Julliet.