Welcome to America

We staan op Schiphol in de rij voor de douane terwijl ik een nummer van Doe Maar aan het neurien ben. “Carriere maken...” Ik kijk naar Diann, zodat zij de regel kan afmaken. Ze kent me echter langer dan vandaag. “Doe maar even normaal”, zegt ze, “In ieder geval totdat we van het vliegveld af zijn.” Al vrij vlot mogen we in het scanapparaat gaan staan. Nadat ik er uit ben zie ik gelijk dat het apparaat moeite heeft met mijn bovenarmen. “Te grote armspieren zeker”, zeg ik tegen de douanebeambte. Die reageert nauwlijks en geeft alleen aan dat ik met mijn armen wijd moet staan. Hij betast mijn bovenarmen. “Ik voel geen spieren”, zegt hij, waarna de volgende aan de beurt is.

Ontbijten in Haarlem, lunchen op Ijsland en dineren boven de Atlantische Oceaan. Het klinkt allemaal erg mooi, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat bij het dineren het kaarslicht is vervangen door vliegtuigverlichting, de steak door krentenbollen en de achtergrond muziek door drie huilende baby’s. Op het laatste punt na verliep de reis echter geheel naar wens.

Eenmaal aangekomen in LA, weigerden we onze bolletjes weg te doen, waardoor we moesten aankruisen dat we voedsel bij ons hadden. Een extra controle en dus een extra wachtrij, geen extra grapjes, want in Amerika schijnen ze daar wat slechter tegen te kunnen.

Kapot van de lange reis stappen we in een taxi. “We have to go to the Sea Rock Inn. Do you know where it is?” Ik had hier al mijn twijfels over aangezien het geen wereldberoemd hotel was, het lag echter wel dicht bij het vliegveld dus ik had de hoop dat hij het herkende. De chauffeur herkende het niet, maar even opzoeken op zijn telefoon was geen probleem. Zo gevonden, 24 minten rijden. Dit vond ik echter aan de lange kant. “ 24 minutes is too much, it is only a thumb away.” Thuis had ik op het computerscherm op een duimpje afstand van het vliegveld een hotel gevonden. Deze vergelijking ging eerst aan hem voorbij, maar na wat uitleggen begreep hij het. “This is reality man, not a map on your Iphone.” Vooruit dan maar, maar we hielden hem in de gaten. Hij reed als een bezetene, net in 20 minuten. De afstand die hij aflegde was inderdaad groter dan die op mijn computerscherm. Zelden heb ik zo’n verschil gezien tussen mijn duimpje en de werkelijkheid.

Dit werd de volgende dag pijnlijk duidelijk toen we aan een voorbijganger vroegen hoe we in het centrum moesten komen. “Like downtown LA?”, vroeg hij, alsof het centrum van een willekeurige andere stad een stuk dichterbij was geweest. Toen we bevestigend antwoordden, gaf hij een beschrijving waarbij we eerst naar een busstop moesten lopen, vervolgens de bus moest worden genomen naar een station en hierna nog twee metrolijnen moesten worden afgewerkt voordat we er waren. Los Angelos is echt gigantisch en tijdens onze lange reis naar het centrum zag ik ook waarom. Mensen weigeren trap te lopen in deze stad, alles is gelijkvloers. Zo neemt een huis natuurlijk ook gelijk een stuk meer oppervlakte in, daarbij moet er ook gezegd worden dat er nogal wat huizen zijn in LA.

Dingen die ons verder opvielen. De mensen in de metro en in de buurt van ons hotel dragen hun broeken erg laag, liefst onder de kont, terwijl ze ook een riem hebben. Er zitten af en toe rare types bij. In de metro stond een jongen met een koptelefoon op te rappen terwijl hij af en toe een fles wodka uit zijn rugtas pakte. Zijn trugtas stond op een stoeltje, maar toen een oud vrouwtje aan kwam, maakte hij gelijk zijn excuses en gaf hij aan dat ze daar kon zitten. Een vriendelijk gebaar dat ik niet gelijk achter hem gezocht had. Vlak hierna begon hij pull ups te doen aan de stang in de metro, daarbij bijna half slingerend over de oude vrouw. Hij was hier zo druk mee bezig dat hij bijna zijn halte mistte. Hij wist nog net zijn arm tussen de sluitende deuren te steken om deze vervolgens met een oerkreet open te duwen. Wederom iets wat ik niet gelijk had verwacht, mensen blijven je verbazen.

Verder hebben we in LA naturlijk de sterren op de Walk of Fame gezien. Bij Santa Monica de pier op geweest en bij een kraampje een taco met vlees besteld. Ik wist niet precies wat ik had besteld, maar later kwamen we erachter dat dit een taco met koeientong was. Ik moet echt werken aan mijn Engels.

Gebroken kwamen we aan in ons hotel, even een powernapje en dan wat iets gaan eten wat we wel kenden Helaas duurde het powernapje langer dan verwacht en werden we pas om 3 uur ’s nachts wakker.